Ημερολόγια Πόλης

Ιστορική εκδήλωση στο Βλαχ-Σαράι

Της Μαρίας Δήμου

 

Μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση πραγματοποιήθηκε εχθές στον χώρο υποδοχής της Κοινότητας Παναγία Παραμυθίας, γνωστής κι ως Βλαχ-Σαράι, στις απαρχές του πέμπτου λόφου.  Στον ιστορικό χώρο, που ανάγει την ιστορία του στην περίοδο των Φαναριωτών αρχόντων των Παραδουνάβιων περιοχών, το ζεστό αυτό απόγευμα του Μαρτίου, συγκεντρώθηκαν άνθρωποι που αγαπούν την ιστορία της περιοχής για να ακούσουν από τα χείλη γνωστών συγγραφέων για το χθες και το σήμερα του Φαναρίου, του Μπαλατά και του Αϊβάν-Σαράι. Ο Άρης Τσοκόνας, η Suzan Nana Tarblus κι ο Ahmet Faik ÖzBilge με τον πιο γλαφυρό τρόπο ξεδίπλωσαν την ιστορία κι αφηγήθηκαν τις προσωπικές τους εμπειρίες από αυτήν την ακτή του Κεράτιου σε ένα πολυσυλλεκτικό κοινό, Ρωμιών, Τούρκων, Αρμενίων κι Εβραίων, όπως άλλωστε ήταν κι ο πληθυσμός της περιοχής αλλά κι ολόκληρης της Πόλης. 

Η επιτροπή της Κοινότητας με τον Πρόεδρο της κ. Λάκη Βίγκα  υποδέχτηκαν τους φιλοξενούμενούς τους και τους ξενάγησαν στο χώρο. Οι ιδανικές συνθήκες, καιρού και ώρας, βοήθησαν στο να κάνουν όλοι μια μικρή περιήγηση ανάμεσα στα ερείπια του ναού και των παρακείμενων κτισμάτων καθώς η εκκλησία κάηκε το 1970 κι έκτοτε παραμένει σε αυτήν την κατάσταση και να απολαύσουν τη θέα προς την περιοχή Hasköy, του Πικριδίου. 

Είναι χαρακτηριστική η αλλαγή που για άλλη μια φορά έχει υποστεί η ακτογραμμή του Κερατίου μετά από τα έργα ανάπλασης που πραγματοποιούνται εδώ και μερικά χρόνια και την έχουνε μετατρέψει σε τουριστικό προορισμό. Έτσι από την έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου μέχρι το Αγίασμα των Βλαχερνών, σε μια διαδρομή μόλις ενός χιλιομέτρου, πέρα από τα καφέ και τα εστιατόρια που ανοίγουν το ένα μετά το άλλο, μπορεί κανείς να γνωρίσει και να επισκεφτεί ναούς και σχολεία, συναγωγές και τεμένη, οικίες Φαναριωτών, στην περιοχή με την πιο πυκνή ίσως ιστορική αποτύπωση. 

Γεύμα Ιφτάρ με όλες τις θρησκευτικές κοινότητες της Πόλης

Της Μαρίας Δήμου

 

Ο μήνας του Ραμαζανιού αποτελεί για τον ισλαμικό κόσμο την πιο ιερή περίοδο του έτους. Είναι μια περίοδος νηστείας και προσευχής αλλά και αλληλεγγύης και ευσπλαχνίας. Στο πνεύμα αυτό προσφέρονται γεύματα σε απόρους και ενδεείς από ιδρύματα, δήμους κι άλλους φορείς σε κεντρικά σημεία της Πόλης. 

Τα τελευταία χρόνια όμως σε μια προσπάθεια προσέγγισης και διαμόρφωσης κλίματος αποδοχής και συνεργασίας παρατίθενται γεύματα από και προς τα Κοινωφελή Ιδρύματα των Μειονοτήτων. Έτσι αυτές τις μέρες αρχικά η Διεύθυνση Μειονοτικών Βακουφίων παρέθεσε γεύμα Ιφτάρ προς τα Μουσουλμανικά Βακούφια και τους φορείς. Παραβρέθηκαν κυβερνητικά στελέχη κι εκπρόσωποι όλων των θρησκειών και των δογμάτων της Τουρκίας.

Χθες η Γενική Διεύθυνση Βακουφίων ανταπέδωσε με την προσφορά Ιφτάρ προς τους εκπροσώπους των Κοινωφελών Ιδρυμάτων (Βακουφίων), Μειονοτικών και μη. Το γεύμα πραγματοποιήθηκε στον ιστορικό χώρο της Κινστέρνας του Φιλοξένου, γνωστή ως Binbir Direk στην περιοχή του Sultan Ahmet. 

Καθώς αποτελεί πλέον συνήθεια η αξιοποίηση και η εκμετάλλευση ιστορικών χώρων, η κινστέρνα αυτή, όπως και του Θεοδοσίου, Şerefiye Sarnıcı, του Παντοκράτορα, Zeyrek Sarnıcı και τόσων άλλων, διατίθεται για εκδηλώσεις ιδιωτικές ή φορέων. 

Στο γεύμα, αποτελούμενο από τα κλασικά πιάτα ενός τραπεζιού της περιόδου του Ραμαζανιού, είχε δοθεί προσοχή και στη νηστεία των χριστιανών, στους οποίους προσφέρθηκαν λαδερά. Την εκδήλωση πλαισίωσε παραδοσιακή οθωμανική μουσική και μια μικρή τελετή περιστρεφόμενων δερβίσηδων. 

Με εκπροσώπους των Ρωμαίικων, των Αρμενικών και των Εβραϊκών κυρίως Μειονοτικών Βακουφίων οι κινήσεις αυτές βοηθούν στην ανάπτυξη σχέσεων και συζητήσεων, τη δημιουργία επαφών και ανοίγματος δρόμων για συνεργασίες. Και η φετινή συγκυρία της σύμπτωσης των νηστειών των μεγάλων θρησκευτικών ομάδων της χώρας δημιούργησε τις καλύτερες

Αναζητώντας τα σημάδια παρελθόντος στη Μονή Στουδίου

Της Μαρίας Δήμου

Είναι μέρες, ίσως μάλλον κι εβδομάδες, που βρέθηκα στην άλλη άκρη της Πόλης. Αυτό που κάποτε αποτελούσε ημερήσια εκδρομή, σήμερα με τις γραμμές του μετρό είναι μια πρωινή βόλτα. Με το Marmaray να ενώνει τις δύο ακτές του Βοσπόρου και να πορεύεται παράλληλα με τις ακτές της Θάλασσας του Μαρμαρά, το να φτάσει κανείς από τα Ταταύλα στο Επταπύργιο είναι υπόθεση λίγο περισσότερο της μισής ώρας. 
Βγήκα στη στάση του Kazlıçeşme, λίγο έξω από τα τείχη και πέρασα την πόρτα του Yedikule. Δεξιά μου το Επταπύργιο, ανακαινισμένο, προσβάσιμο, εύκολα επισκέψιμο. Θα περιηγηθώ μια άλλη φορά, σκέφτηκα και προχώρησα. Σκοπός της βόλτας μου, η Μονή Στουδίου. 

Συμβουλεύομαι τον χάρτη στην εφαρμογή του τηλεφώνου μου και προχωρώ στην κεντρική οδό, την İmrahor Ilyas Bey caddesi, που φέρει τον όνομα του Αλβανού στρατιωτικού που μετέτρεψε τη Μονή σε τζαμί. Κλασικός δρόμος με πολλή κίνηση, καταστήματα και κόσμο, όπως είναι όλες οι γειτονιές της ιστορικής χερσονήσου. Χαμηλή δόμηση με παλιά σπίτια με τζούμπα να εναλλάσσονται με κακόγουστες οικοδομές της δεκαετίας του 60 και του 70, πολλές με αυτό πανάσχημο αυτοκόλλητο ψευτοψηφιδωτό.
Η απόσταση μικρή, δεν δίνω σημασία στα μαγαζιά, θα περιηγηθώ στην επιστροφή σκέπτομαι. Η φωνή από την εφαρμογή του τηλεφώνου με ειδοποιεί ότι πρέπει να στρίψω δεξιά. Ακολουθώ τις οδηγίες και με το που μπαίνω στο σοκάκι το ψηλό προστατευτικό κάλυμμα με προετοιμάζει για τον προορισμό μου. 

Λες και ο Στούδιος δεν έκτισε τη Μονή…

Μόνο που πουθενά δεν αναφέρεται το όνομά του. Λες κι ο Στούδιος δεν έκτισε τη Μονή κι ο Θεόδωρος δεν κλήθηκε από την αυτοκράτειρα Ειρήνη να ηγουμενεύσει.   Κι ούτε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, αδελφός του αυτοκράτορα Ανδρονίκου Β΄, την ανέστησε δυο αιώνες πριν το τέλος. Λες κι οι Ακοίμητοι δεν υπήρξαν κι οι περιζήτητοι αντιγραφείς  αλλού κοπίασαν. Λες κι οι ύμνοι αλλού πρωτακούστηκαν και το τυπικό αλλού συγγράφτηκε. Λες κι η Μονή Στουδίου, η Μονή του Ιωάννη του Πρόδρομου, ποτέ δεν υπήρξε. Όλα, μια ιστορία αιώνων, που άλλοτε έμοιαζε με παραμύθι κι άλλοτε είχε να πει για αγώνες κι αντιμαχίες, όλα σκεπάστηκαν και χάθηκαν πίσω από ένα πανό που μιλούσε για μια κληρονομιά από το 1048, για ένα τέμενος κι έναν τεκέ που θα έπρεπε να αναστηλωθούν. 

Όλα χαμένα, όλα καταστραμμένα…

Προσπάθησα να δω πίσω από όλα αυτά την περίφημη βασιλική. Ένα τεράστιο καινούριο στέγαστρο την σκέπαζε και μια σκαλωσιά αναδυόταν από τα σωθικά της. Τόσα χρόνια όλα εκτεθειμένα στις καιρικές συνθήκες, τι μπορεί να έμεινε από τα μωσαϊκά και τα απομεινάρια των τοιχογραφιών! Όλα χαμένα, όλα κατεστραμμένα.  
Τα έργα μοιάζει να προχωρούν γρήγορα, τα συνεργεία δουλεύουν. Η απόφαση για αποκατάσταση του τζαμιού είναι ειλημμένη από το 2013 κι άλλο ένα «λαμπερό» έργο θα παραδοθεί προς ικανοποίηση πολλών. Όπως τα τείχη, η Μονή Παντοκράτορος, το Παλάτι του Πορφυρογέννητου και τόσα άλλα που είναι όρθια, καθαρά και λαμπερά αλλά έχουν χάσει την ταυτότητά τους. Είναι πλέον κάτι άλλο, κάτι ξένο. 


Έκανα ακόμη μια φορά τον γύρο. Κοντοστάθηκα αναζητώντας σημάδια του παρελθόντος, κάτι από αυτές τις ιστορίες που έκαναν τη Μονή Στουδίου να περάσει στη σφαίρα του μύθου. Δεν μπόρεσα να αναγνωρίσω τίποτε. Ίσως έφταιγαν οι φυλλωσιές των ψηλών δέντρων, ποιος ξέρει… Έφυγα προτιμώντας να κρατώ μόνο το μύθο κι όχι την πραγματικότητα στο μυαλό μου. 

Κοινοποίηση μέσω:
Τελευταίες Ειδήσεις

Με την εγγραφή ή τη χρήση αυτού του ιστότοπου αποδέχεστε τους Όρους Χρήσης και την Πολιτική Aπορρήτου της σελίδας

Μοιραστείτε μαζί μας τις δικές σας ειδήσεις:
info@edotourkia.gr

Powered by WebMedia | Developed by Monoware Web