Της Μαρίας Δήμου
Μια αγαπημένη έκφραση των ανθρώπων εδώ στην Πόλη, που μάλλον χάνεται σιγά σιγά καθώς νέες συνήθειες και νέα σημεία αναφοράς δημιουργούνται και τα παλιά σβήνουν από τη μνήμη των ανθρώπων, είναι το Dingonun ahırı, το αχούρι του Ντίγκο.
Τι αχούρι όμως ήταν αυτό, ποιος ήταν ο Ντίγκο και γιατί ήταν τόσο σημαντικό που έμεινε παροιμιώδες; Και τελικά τι σημαίνει αυτή η φράση στον καθημερινό λόγο;
Η ιστορία πάει πίσω στον 19ο αι. Τότε που για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκαν άλογα για να σέρνουν το τραμ που εγκαταστάθηκε στην Πόλη. Η πρώτη παρόμοια εγκατάσταση έγινε στην Αμερική, στη Νέα Υόρκη το 1832 και η δεύτερη στο Παρίσι το 1850. Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1872 έκανε το πρώτο του δρομολόγιο και το ιππήλατο τραμ στην Πόλη στη γραμμή Azapkapı-Ortaköy. Δύο άλογα τραβούσαν ένα βαγόνι πάνω στις ράγες κι εκτελούσε μια διαδρομή με συγκεκριμένα δρομολόγια από τις 6.30 το πρωί μέχρι τις 7.30 το απόγευμα κάθε 20 λεπτά.
Υπεύθυνος ένας Ρωμιός, ο Ντίγκο
Το ανέβασμα όμως από το Azapkapı στην ανηφόρα του Şişhane για το Taksim ήταν απότομο και τα άλογα κουράζονταν καθώς δεν κουβαλούσαν μόνο επιβάτες αλλά και εμπορεύματα. Έτσι δημιουργήθηκε η ανάγκη αλλαγής των ζώων και η κατασκευή ενός σταύλου, ενός αχουριού, όπου τα άλογα που έφταναν στο Taksim θα αφήνονταν να ξεκουραστούν ενώ θα ζεύονταν ένα άλλο ξεκούραστο ζευγάρι για να συνεχίσει το δρομολόγιο για τα Ταταύλα. Το αχούρι αυτό βρισκόταν στην αρχή του Ίσιου Δρόμου, της σημερινής İstiklal, δίπλα στο σημερινό Γαλλικό Ινστιτούτο και υπεύθυνος ήταν φυσικά ένας Ρωμιός, ονόματι Ντίγκο.
Ο Ντίγκο όμως αγαπούσε το ποτό και προτιμούσε να αφήνει το πόστο του στο αχούρι, όπου θα έπρεπε να καταγράφει ποιος και ποια άλογα άφηνε κι έπαιρνε, και σύyχναζε στους γειτονικούς μεϊχανέδες και τα τσούζει.
Εκεί πια βρίσκεται το νέο τζαμί
Έτσι ο καθένας έμπαινε, άφηνε κι έπαιρνε τα άλογα του χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν και φυσικά αυτό οδηγούσε κάθε τόσο στη δημιουργία παρεξηγήσεων. Αυτή η ανεξέλεγκτη κατάσταση που οδηγούσε σε ασυδοσία πέρασε στη φράση Dingonun ahırı.
Το αχούρι του Ντίγκο δεν υπάρχει πια. Ο ίδιος λέγεται πως ακολούθησε τον ελληνικό στρατό στην Σμύρνη. Το αχούρι μετατράπηκε σε σταθμό του ηλεκτρικού τραμ και τώρα πια εκεί βρίσκεται ο νέο τζαμί του Taksim.
Η ασυδοσία του αχουριού του Ντίγκο μπορεί να χάθηκε μαζί με το ιππήλατο τραμ, έμεινε όμως το χάος της μεγαλούπολης και μέχρι τώρα, ειδικά για το κυκλοφοριακό, αναφέρεται συχνά από τους μεγαλύτερους.
İstanbul Dingonun ahırı oldu (Η Κωνσταντινούπολη έγινεαχούρι του Ντιγκο)
