Ημερολόγια Πόλης

Ένας παραμυθένιος γάμος στην Πόλη

Της Μαρίας Δήμου

Ποιος θα μπορούσε να τελέσει το γάμο του και τη γαμήλια δεξίωση την πιο όμορφη ώρα της ημέρας σε ένα οθωμανικό ανάκτορο πάνω στο Βόσπορο; Σίγουρα όχι ένας κοινός θνητός!

Μέσα Μαΐου λοιπόν, η Πόλη στα καλύτερά της κι ένα ζευγάρι παντρεύεται στο Çirağan. Οι καλεσμένοι ντυμένοι με παραδοσιακό ένδυμα, οι κυρίες κούκλες στολισμένες! Καταπληκτικά υφάσματα, κεντημένα, φίνα και λαμπερά τύλιγαν το κορμί τους πάνω από φορέματα ή παντελόνια.  Μικρές λεπτομέρειες στα μακριά μαύρα μαλλιά τους, κοσμήματα και στολίδια τόνιζαν την καταγωγή τους. Αλλά και τ’ αγόρια δεν πήγαιναν πίσω. Οι πιο μεγάλοι κύριοι με το μακρύ κλασικό ασιατικό πουκάμισο, οι πιο νέοι με κοστούμια. Όλοι έχουν ένα αέρα αρχοντιάς, κινούνται με άνεση στον χώρο, μοιάζει να μην βιάζονται για τίποτε ούτε να ενοχλούνται από οτιδήποτε. Περπατώ ανάμεσά τους, ακάλεστη, σχεδόν παρείσακτη. 

Μια τελετή πραγματοποιήθηκε σε αίθουσα τους ξενοδοχείου και η δεξίωση δόθηκε στον κήπο, στην ακτή του Βοσπόρου. Το ηλιοβασίλεμα θα τους έβρισκε να απολαμβάνουν τη μοναδική θέα στη σκιά ενός σαραγιού.  

Στην έξοδο του σαραγιού το γλέντι είχε ανάψει μ’ έναν ιδιόμορφο τρόπο. Σούπερ ηχοσύστημα στην καρότσα αυτοκινήτου προπορεύεται ενός κόκκινου cabrio με το ζευγάρι όρθιο να λικνίζεται στο ρυθμό της μουσικής που ακούγεται στη διαπασών ενώ μια μεγάλη παρέα κοριτσιών κι αγοριών χορεύει ανάμεσα στα δύο οχήματα. 

Η Πόλη πάντα αποτελούσε προορισμό σε ταξίδια του μέλιτος, τώρα πια έγινε μόδα να τελείται εδώ κι ο γάμος! Για όσους βέβαια το βαλάντιό τους είναι αρκετά ευρύχωρο και γεμάτο!

Κάποιοι λοιπόν έκαναν το παραμύθι πραγματικότητα! Μακάρι κι η ζωή των νεονύμφων να κυλήσει έτσι όπως άρχισε, σαν παραμύθι!

Ένα κρυμμένο διαμάντι στην καρδιά του Πέραν

Της Μαρίας Δήμου

Όλο κάτι αλλάζει, κάτι χάνεται αλλά και κάτι μένει όρθιο και ζωντανό στην αιώνια Πόλη. Σε μια τόσο δυναμική πόλη οι εικόνες μπορεί να παραμένουν για χρόνια ολόιδιες αλλά και σε μια στιγμή να χάνονται και τη θέση τους να παίρνουν άλλες. Ειδικά τώρα, που μετά το μεγάλο σεισμό στην περιοχή της Αντιόχειας, οι έλεγχοι απέδειξαν την ανεπάρκεια των κτιρίων σε αντοχή έναντι των ισχυρών δονήσεων, οι συνεχείς κατεδαφίσεις ανοίγουν το οπτικό πεδίο κι αναδεικνύεται μια άλλη οπτική της περιοχής, μέχρι να ξεκινήσει εκ νέου η ανοικοδόμηση και να υψωθεί και πάλι ένα νεόδμητο κτίριο, τις πιο πολλές φορές μια ακόμα πολυκατοικία. 

Υπάρχει όμως μια οικοδομή που για χρόνια παραμένει στάσιμη με τους γερανούς στημένους κι έτοιμους να συνεχίσουν το έργο τους αλλά και τη μεγάλη μεταλλική περίφραξη να κρύβει το εργοτάξιο και να ασχημίζει την περιοχή. Στην καρδιά της ευρωπαϊκής ακτής της Πόλης, στο κεντρικότερο σημείο, δίπλα στην πλατεία Ταξίμ, το άλλοτε επιβλητικό αρμενικό συγκρότημα με το νοσοκομείο Surp Agop, τον κινηματογράφο και τις κατοικίες Akaretler παραμένει για πάνω από 15 χρόνια ένα περιφραγμένο εργοτάξιο. Οι δικαστικές διαμάχες με την εταιρεία που είχε αναλάβει και κατόπιν πούλησε το δικαίωμα εκμετάλλευσης έχουν οδηγήσει σε παύση εργασιών δημιουργώντας μια άσχημη εικόνα στο κεντρικό αυτό σημείο της Πόλης.

Ο τελευταίος γιατρός της Πύλης από Εύβοια

 

Ο στενός όμως δρόμος πίσω ακριβώς από την περίφραξη, η ανηφόρα που οδηγεί από το Dolapdere στο Elamdağ και στο Taksim, κρατάει από το απέναντι πεζοδρόμιο ένα διαμάντι της Πόλης. Η πολυκατοικία Arif Paşa Apartmanı είναι ένα τεράστιο, για τα δεδομένα των αρχών του 20αι. που κατασκευάστηκε, οικιστικό συγκρότημα. Ιδιοκτήτης ο Sarıcazade Arif Paşa, ο τελευταίος γιατρός της Πύλης, με καταγωγή από την Εύβοια και σπουδές στην Αθήνα, που άφησε το στίγμα του στην αστική ανάπτυξη της Κωνσταντινούπολης με αρχοντικά, διαμερίσματα και στοές που είχε φτιάξει στο Μόδι, στο Caddebostan, στο Πέρα  και στο Elamdağ, πάντα με αρχιτέκτονα τον Ρωμιό Κωνσταντίνο Παππά. 

Στο  Elamdağ, σ’ ένα οικόπεδο 800 τ.μ. το 1894 ξεκίνησε η ανέγερση της 7όροφης οικοδομής και των 36 διαμερισμάτων με σκοπό να τα οικίσουν μέλη της σουλτανικής αυλής διατηρώντας  τη χλιδή και τις ανέσεις του σαραγιού. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κάθε ένα από τα ψηλοτάβανα διαμερίσματα ήταν διακοσμημένο με περίτεχνα έργα και πίνακες ζωγραφικής και τα δάπεδα ήταν καλυμμένα με παρκέ φερμένα από την Ιταλία. Κατασκευαστικά έχει ενδιαφέρον καθώς είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιούνται χυτές μεταλλικές κολώνες σε κτίριο σχεδιασμένο για χώρο διαβίωσης. Είναι το πρώτο κτίριο μετά από το ξενοδοχείο Pera Palas που ηλεκτροδοτείται κι αποκτά ηλεκτρικό ανελκυστήρα. Στο ισόγειο υπάρχουν καταστήματα, σταύλος για τα ζώα των αμαξών ενώ στο υπόγειο υπήρχε λουτρό και οι σοφίτες προορίζονταν για το υπηρετικό προσωπικό. 

Εδώ έζησε για λίγο και η διάσημη συγγραφέας Pınar Kür και έγραψε το βιβλίο Bir Deli Ağaç, εμπνευσμένη από τη φλαμουριά στην αυλή. Αλλά και Füreyya Koral, η πρώτη επαγγελματίας γυναίκα καλλιτέχνης κεραμικής στη χώρα.

Σήμερα κρύβεται ένα εργοτάξιο..

 

Σήμερα η γερασμένη πολυκατοικία κρύβεται από το μεταλλικό προστατευτικό του εργοταξίου αλλά κι από τα άλλα ψηλά κτίρια που ανεγέρθηκαν στην περιοχή. Ένα μικρό καφέ, ένα κατάστημα «Αλχημείας» αλλά και το εργαστήριο κεραμικής του δίνουν ζωή. Μακάρι η μικρή αλλά καταπράσινη αυλή του να ήταν ανοιχτή προς το καφέ. Θα ήταν μια μικρή όαση στο ασφυκτικά δομημένο Elmadağ.

Ίσως, ποιος ξέρει, όταν μετά από χρόνια λυθεί η δικαστική διαμάχη κι ολοκληρωθούν τα έργα στο αρμενικό ακίνητο να ανοίξει η περίφραξη, να φανούν τα ακαρέτια και να φανεί κι η γοητευτική ομορφιά του Arif Paşa Apartmanı. Εδώ να ‘μαστε και να το χαρούμε!

Χιντιρέλλεζ στο Μπαλάτ… το έθιμο με φωτιές και χορούς

Της Μαρίας Δήμου

Χιντιρέλλεζ (Hıdırellez)  είναι η γιορτή της άνοιξης και είναι εντυπωσιακό πώς οι θρησκείες η μία μετά την άλλη ενσωματώνουν στοιχεία αρχαία και οι πιστοί διαιωνίζουν έθιμα και παραδόσεις αλλάζοντας τους προστάτες και ίσως τις ονομασίες. Από την άνοδο της Περσεφόνης και την αναγέννηση της γης μέχρι τον Αη Γιώργη μπορεί να πέρασαν χιλιετίες, η ανάγκη του ανθρώπου όμως να λατρέψει, να εξευμενίσει, να παρακαλέσει την υπέρτατη δύναμη δεν έχει αλλάξει και πολύ.

Έτσι χθες το βράδυ στην Πόλη, όπως και σε όλα τα Βαλκάνια και την Μικρασιατική Χερσόνησο, γιορτάστηκε το   Hıdırellez. Βράδυ της 5 Μαΐου, παραμονή του Αγίου Γεωργίου με το παλιό ημερολόγιο, στην περιοχή ανάμεσα στο Balat και το Ayvansaray, στήθηκε ένα παραδοσιακό γλέντι με μουσική, χορό, τραγούδια και φωτιές. Ένα έθιμο που τηρείται δεκαετίες τώρα σ’ αυτήν την μεριά της Πόλης καθώς ήταν τόπος εγκατάστασης των Ρομά. 

Στην τελετουργική αυτή γιορτή η πρόσκληση είναι ανοιχτή και συμμετέχουν όλοι, ανεξάρτητα από θρησκεία, καταγωγή, γλώσσα κι εθνότητα. Οι ουρανοί αυτή τη νύχτα είναι ανοιχτοί κι ευχές όλων κατευθύνονται ψηλά ελπίζοντας να βρουν ευήκοα ώτα και να πραγματοποιηθούν

 

 

Οδοιπορικό στο Ζεϊντίνμπουρνου: Από τους Ιεροσολημήτες, στο ψηφιδωτό μέχρι την Ελίζα…

Της Μαρία Δήμου

 

Επιτέλους άνοιξη κι ελπίζουμε να κρατήσει λίγο παραπάνω, πριν πιάσουν οι ζέστες του καλοκαιριού. Τώρα είναι η ιδανική εποχή για βόλτες, για διαδρομές μέσα στην πόλη κι εξερευνήσεις. Είπαμε, η Πόλη πάντα κάτι καινούριο έχει να προσφέρει!

Πήραμε λοιπόν το μετρό και μετά το συρμό του Marmaray και βγήκαμε στο Zeytinburnu, που για αιώνες το σηματοδοτεί η Παναγία του Μπαλουκλί. Ανέκαθεν υπήρξε μια περιοχή πλούσια σε νερά και βλάστηση. Όπως δηλώνει το τουρκικό όνομά της, Zeytinburnu, ακρωτήριο των ελαιών, είναι μια φαρδιά γλώσσα ξηράς που απλώνεται μπρος τη Θάλασσα του Μαρμαρά. Έχοντας τη γραμμή των τειχών να την αποκόπτει από το εσωτερικό της Πόλης, είχε συγχρόνως και το προνόμιο να βρίσκεται πάνω στην οδό που οδηγούσε στη Χρυσεία Πύλη και στη Μέση Οδό των Θριάμβων των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων. 

 

Εδώ μεταφέρθηκαν οι Ιεροσολημήτες ιερείς…

 

Εδώ μεταφέρθηκαν οι Ιεροσολημήτες ιερείς μετά την άλωση από τον Μεχμέτ τον Πορθητή για να αποφευχθούν οι εσωτερικές διαμάχες με τους υπόλοιπους χριστιανούς. Καλλιέργησαν το έφορο έδαφος και δημιούργησαν ελαιώνες, που έδωσαν τελικά και το όνομά τους στην περιοχή. 

Το Zeytinburnu σήμερα είναι μια ταχύτατα αναπτυσσόμενη περιοχή καθώς μεταλλάσσεται από ένα υποβαθμισμένο προάστιο σε μια παραλιακή συνοικία γεμάτη κίνηση και ζωή. Εδώ λοιπόν άνοιξε πριν από αρκετούς μήνες στο κοινό το Kazlıçeşme Sanat, το Πολιτιστικό Κέντρο της περιοχής, που δεν είναι άλλο από ένα οθωμανικό κτίριο που κατασκευάστηκε ως στρατιωτικό νοσοκομείο και τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιούνταν για τις υπηρεσίες του τοπικού Δήμου.

Ψηφιδωτό από ρωμαϊκή-βυζαντινή έπαυλη

 

 Το 2015 ξεκίνησαν έργα αποκατάστασης για να λειτουργήσει εδώ το Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου. Κατά τη διάρκεια των εργασιών όμως ήρθε στο φως ένα καταπληκτικό μωσαϊκό δάπεδο opus tessellatum, (ψηφιδωτό δαπέδου από μεγάλες ψηφίδες 0,5-2 εκ.) που ένα κομμάτι του βρίσκεται εντός του οθωμανικού κτιρίου και το υπόλοιπο εκτός έχοντας τον εξωτερικό τοίχο να το χωρίζει στα δύο αυτά τμήματα. Η χρονολόγηση το τοποθετεί στα τέλη του 4ου με αρχές του 5ου αι. μ.Χ. και πιθανολογείται ότι ανήκει σε κάποια ρωμαϊκή-βυζαντινή έπαυλη.

 

Ελίζα, η σύζυγος του ζωγράφου του Σουλτάνου

 

Η αποκατάσταση του κτιρίου ολοκληρώθηκε και άνοιξε στο κοινό ως Πολιτιστικό Κέντρο που φιλοξενεί περιοδικές εκθέσεις αλλά κι ως Μουσείο Ψηφιδωτών. Το διάστημα αυτό η έκθεση που μπορεί να επισκεφτεί κανείς είναι αφιερωμένη στην Elisa Zonaro, μια πρωτοποριακή γυναίκα φωτογράφο, που έζησε στην Κωνσταντινούπολη την εποχή του Abdülhamid II.  Ήταν σύζυγος του ζωγράφου της αυλής του Σουλτάνου Fausto Zonaro. Κι όπως λέει το παλιό ρητό λέει: «Πίσω από έναν σπουδαίο άνδρα υπάρχει πάντα μία σπουδαία γυναίκα." Η κατάσταση του κυρίου και της κυρίας Zonaro δεν μπορεί να περιγραφεί ακριβέστερα. 

Η Elisa Pante δεν ήταν μόνο η αγαπημένη του Zonaro, η γυναίκα του και η μητέρα των 4 παιδιών του, αλλά και μια πολύπλευρη καλλιτέχνιδα που έπαιξε ένα θεμελιώδη ρόλο στην καριέρα του συζύγου της.  Τελικά όμως πήρε και αυτή τους δρόμους της αχανούς πόλης, απαθανατίζοντας σκηνές από την καθημερινή ζωή με την κάμερα της.

Η Ελίζα φωτογράφισε και τον Σουλντάνο

 

Η Ελίζα φωτογράφιζε επανειλημμένα τον σύζυγό της, τα παιδιά τους να μεγαλώνουν, μεγάλες προσωπικότητες που επισκέφτηκαν το σπίτι τους στο Akaretler. Κατάφερε μάλιστα να φωτογραφίσει και τον Σουλτάνο Abdülhamid II καθοδόν για την προσευχή της Παρασκευής, κάτι που ότι ήταν απαγορευμένο, που όμως δεν ήταν αρκετό για να τη σταματήσει. Το όνειρο όμως τελειώνει με την επανάσταση των Νεότουρκων και την επιστροφή τους στην Ιταλία. Έργα αυτής της τόσο δυναμικής γυναίκας μπορεί κανείς θα θαυμάσει και μέσα από αυτά να ταξιδέψει στην Πόλη των αρχών του 20ου αι. στον εσωτερικό  χώρο  Πολιτιστικού Κέντρου. 

Με θέα τη θάλασσα του Μαρμαρά

 

Η έξοδος από το τον κλειστό χώρο στην αυλή ανταμείβει τον επισκέπτη με μια υπέροχη θέα στη θάλασσα του Μαρμαρά με τα καράβια να περιμένουν αρόδο  στα ήσυχα νερά του για τον διάπλου του Βοσπόρου προς τη Μαύρη Θάλασσα. Το εστιατόριο του Δήμου ή το καφέ με τον ωραίο κήπο είναι το απαραίτητο σημείο ξεκούρασης για να συνεχίσει κανείς από την εναέρια πεζογέφυρα για μια βόλτα στην παραλία. 

Εδώ τα Σαββατοκύριακα, τώρα που ο καιρός ανοίγει, κατεβαίνουν οικογένειες με μικρά παιδιά, παρέες νέων και μεγαλύτερων, ζευγαράκια και μοναχικοί για πικ νικ, καφέ και τσάι, βόλτα και παιχνίδι. Η απλωσιά της θάλασσα κι ο ανοιχτός ορίζοντας ξεκουράζουν το μάτι από την πυκνή δόμηση της Πόλης και χαρίζουν στιγμές ξεκούρασης και χαλάρωσης. Περπατήσαμε κι εμείς κάτω από τον λαμπερό μαγιάτικο ήλιο. Πήραμε το δρόμο για το Επταπύργιο με τα πόδια. Η μέρα μας καλούσε για μια βόλτα ακόμα. 

 

 

 

 

Η Παναγία Κυριώτισσα και τα κρυμμένα «μυστικά» της Πόλης!

Της Μαρίας Δήμου

 

Το να ζει κανείς στην Πόλη σημαίνει ότι επωμίζεται και το χάος της τεράστιας αυτής μεγαλούπολης. Αποστάσεις, κυκλοφοριακό, ακρίβεια, πολυκοσμία συνιστούν κομμάτια στο παζλ δυσκολιών της Πόλης. Κι όμως μέσα σ’ αυτόν το κυκεώνα αναδεικνύονται κάθε τόσο μικρά διαμαντάκια που κοσμούν την καθημερινότητά μας και μας ανταμείβουν για την υπομονή μας. Σε μια τέτοια συγκυρία βρέθηκα τις προάλλες. 

Θέλοντας να επιβεβαιώσω πριν μερικούς μήνες τη λειτουργία του Kalederhane camii, της άλλοτε Παναγίας Κυριώτισσας ή της Μονής Ακαταλύπτου, διχάζονται οι γνώμες πάνω στο θέμα αυτό, καθώς προγραμμάτιζε την επίσκεψή της εδώ μια μεγάλη ομάδα γνωστών από την Ελλάδα, βρέθηκα στην περιοχή του Şehzade, στο κάτω άκρο του Υδραγωγείου του Ουάλλη. Κατέβηκα τα σκαλάκια, έβγαλα τα παπούτσια μου και πέρασα το σκληρό πράσινο δερμάτινο κάλυμμα της εισόδου επιβεβαιώνοντας τη λειτουργία του τεμένους. 

 

Στην έξοδο μια έκπληξη!

 

Λατρεμένος χώρος με τις απίστευτες ροζ και γκρι ορθομαρμαρώσεις. Κοντοστάθηκα, κοίταξα, θαύμασα. Αυτός ο τόπος λατρείας, που άλλαξε τόσα χέρια κι από αρχαιοελληνικός και ρωμαϊκός, έγινε χριστιανικός, ορθόδοξος και καθολικός κι αργότερα τεκές και τέλος τζαμί, επιβάλει την ηρεμία και τη γαλήνη σε όποιον διαβεί την είσοδό του. Ακόμα και τα λίγα λεπτά κάτω από τον τρούλο του γλυκαίνουν, σαν το ροδαλό χρώμα των μαρμάρων του, τη ψυχή του ανθρώπου.

 Στην έξοδο όμως με περίμενε μια έκπληξη. Ο ιμάμης του τζαμιού στεκόταν στην εξώπορτα με ένα ποτήρι καυτό τσάι του βουνού. «Κάνει κρύο σήμερα, μου είπε, πιείτε να ζεσταθείτε.» Για μια στιγμή δίστασα αλλά αμέσως μετά άπλωσα το χέρι μου και το καλοδέχτηκα. Πιάσαμε την κουβέντα και του είπα για την επικείμενη επίσκεψη των γνωστών μου και για την ιδιότητά τους. Δήλωσε πρόθυμος να μας υποδεχτεί, όποτε αυτοί θα έφταναν στην Πόλη.

Ένας άλλος ναός κρυμμένος…

 

 

Κύλησε ο καιρός και η ομάδα των γνωστών κατέφτασε. Οι βόλτες πολλές και οι επισκέψεις στους επιλεγμένους χώρους διαδέχονταν η μία την άλλη. Πάντα ο χρόνος στην Πόλη είναι πιεστικός καθώς όλοι θέλουν να δουν, να ακούσουν, να ζήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα. Φτάσαμε κοντά στο μεσημέρι και στο Kalederhane. Βγάλαμε παπούτσια κι ένας ένας περνούσαμε στο εσωτερικό. Κι εκεί ήρθε η μεγάλη έκπληξη. Ο ιμάμης παρών αναζητούσε τον ιερωμένο που συνόδευε το γκρουπ. Θυμόταν όσα του είχα πει κι επέμενε να τον γνωρίσει. Τον καλωσόρισε, τον αγκάλιασε, του έδειξε όλον τον σεβασμό που αρμόζει σε έναν λειτουργό σε ένα άλλο λειτουργό του Θεού. Αντάλλαξαν φιλοφρονήσεις και λίγο πριν αποχωρήσουμε μας κάλεσε να δούμε και κάτι ακόμα. 

Ακολουθώντας τον βρεθήκαμε στην αυλή κι από εκεί μπροστά σε μια κλειστή σιδερένια πόρτα κάτω από εκεί που υπήρχε κάποτε το ιερό. Ξεκλείδωσε κι άναψε το φως. Μια ακόμα έκπληξη μας περίμενε. Ένας άλλος ναός, που τα χρόνια της λατινοκρατίας είχε αφιερωθεί στον Άγιο Φραγκίσκο βρισκόταν μπροστά μας. Σπαράγματα αγιογραφιών και διακοσμητικών στοιχείων κοσμούσαν τους τοίχους. Ένας κόσμος ολόκληρος, μια χιλιόχρονη ιστορία ξετυλιγόταν  μπροστά στα μάτια μας. Μικροί θόλοι και εσοχές, τόξα, σταυροθόλια και κόγχες! Αγιογραφημένα και διακοσμημένα με έντονα τα σημάδια της καταστροφικής επέμβασης αλλά και του χρόνου. 

   

Βγήκαμε στο φως του ήλιου θαμπωμένοι από όσα είδαμε στο μισοσκόταδο του βυζαντινού ναού. Τα λόγια πια ήταν περιττά κι απλά πήραμε το δρόμο για να συνεχίσουμε τη περιήγησή μας. Οι στιγμές όμως στο Kalederhane, στην Παναγία Κυριώτισσα, θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη μας. Η Πόλη και οι άνθρωποί της ποτέ δεν θα πάψουν να εκπλήσσουν και δεν είναι λίγες φορές που αυτό θα είναι θετικά. 

 

Κοινοποίηση μέσω:
Τελευταίες Ειδήσεις

Με την εγγραφή ή τη χρήση αυτού του ιστότοπου αποδέχεστε τους Όρους Χρήσης και την Πολιτική Aπορρήτου της σελίδας

Μοιραστείτε μαζί μας τις δικές σας ειδήσεις:
info@edotourkia.gr

Powered by WebMedia | Developed by Monoware Web