Της Μαρίας Δήμου
Όσο οι μέρες περνούν μέσα στην Πόλη τόσο η ανάγκη για φυσικό τοπίο γίνεται μεγαλύτερη. Καλό το ανθρωπογενέςπεριβάλλον αλλά ακόμα καλύτερο το φυσικό. Κι όταν τοημερολόγιο δείχνει πια Νοέμβριο, μια βόλτα στο δάσος είναι αναγκαία για να βρει σώμα και μυαλό τις ισορροπίες που κλυδωνίζονται στο τέλος της εβδομάδας. Πήραμε το δρόμοπρος το βορρά κι αυτός μας έβγαλε στο δάσος του Βελιγραδίου.
Όχι, δεν περάσαμε σύνορα, δεν ταξιδέψαμε δα και τόσομακριά. Καμιά εικοσαριά χιλιόμετρα κάναμε και βρεθήκαμεστον πνεύμονα και τον υδροδότη της Πόλης. Ένα δάσος που το σεβάστηκαν και το φύλαξαν ως κόρη οφθαλμού αυτοκράτορες και σουλτάνοι και αποτελεί ακόμα και σήμερα, κι ίσως περισσότερο από ποτέ, πολύτιμο στοιχείο για τηνεπιβίωση των εκατομμυρίων κατοίκων του μεγαθηρίου που αγαπάμε να ονομάζουμε Πόλη.
Από τους Ρωμαίους ως τον Σουλεϊμάν
Λέγεται πως ο Σουλεϊμάν ο Κανουνί είχε δηλώσει πως όποιοςκόψει ένα δέντρο θα του κόψει το κεφάλι. Ο ίδιος είναι ηαιτία για το όνομα του δάσους, όταν έφερε τους Σέρβουςαιχμαλώτους μετά από την κατάκτηση του Βελιγραδίου και τους εγκατέστησε στο χωριό που μέχρι τότε ονομαζότανΠέτρα. Κι ο ίδιος πάλι ανάγκασε τους κατοίκους σεμετοίκηση, όταν διαπίστωσε πως ρυπαίναν τα νερά τηςπεριοχής.
Από την ύστερη ρωμαϊκή εποχή που γίνονται τα πρώτα έργα συλλογής και μεταφοράς νερού μέχρι τον Σουλεϊμάν τονΜεγαλοπρεπή που δίνει εντολή στον Σινάν να κατασκευάσει φράγματα και υδραγωγεία το νερό της Πόλης έρχεται από εδώ. Εδώ στόχευσαν κι οι Σταυροφόροι για να δημιουργήσουν πρόβλημα νερού στους πολιορκημένουςκαταστρέφοντας τις υποδομές. Εδώ στράφηκε και ο Φατήχγια να αποκαταστήσει τις ζημιές
