«Η έπαρση της ελληνικής σημαίας στα Δωδεκάνησα προσβάλλει τους Τούρκους», υποστηρίζει αρθρογράφος της ισλαμιστικής εφημερίδας Γενί Ακίτ ο οποίος υποστηρίζει ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν παραιτήθηκε ποτέ από τα Δωδεκάνησα ούτε με τη Συνθήκη του Ουσί το 1912 ούτε στη Διάσκεψη των Πρέσβεων το 1913. Ισχυρίζεται μάλιστα ότι η απόφαση της Διάσκεψης ήταν μονομερής και μη δεσμευτική και πως η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν αναγνώρισε την απόφαση αυτή και διαμαρτυρήθηκε επίσημα.
Ο αρθρογράφος Μουσταφά Αρμαγάν, συχνός συντάκτης άρθρων ανορθόδοξου αναθεωρητισμού, υπό τον τίτλο «Τα Δωδεκάνησα, με τα οποία έβαλαν τους Έλληνες κάτω από τη μύτη μας, παραχωρήθηκαν στη Λωζάνη», υποστηρίζει πως «στην ψευδεπίγραφη ιστορία, οι επιτυχίες υπερτονίζονται και οι αποτυχίες καλύπτονται επιδέξια». «Για παράδειγμα, κανείς δεν λέει πώς χάθηκε η Μοσούλη, η γη των πετρελαίων, που ήταν η μεγάλη εδαφική μας απώλεια την εποχή της Δημοκρατίας. Επιπλέον, αν η έπαρση της ελληνικής σημαίας στα Δωδεκάνησα, που περιβάλλουν σαν προμαχώνας τις νοτιοδυτικές ακτές της Ανατολίας μας, δεν σας προσβάλλει, αυτό σημαίνει ότι συντάσσεστε με το άλλο στρατόπεδο», υποστηρίζει.
Ο αρθρογράφος κάνει μια ιστορική ανασκόπηση - με τη δική του σκοπιά της ιστορίας - μεταξύ 1911-47 με σκοπό όπως υποστηρίζει «να κατανοήσουμε σωστά το θέμα».
«Η Τουρκία ζήτησε από Ιταλία να παραμείνει στα νησιά»
Για το 1912 αναφέρει ότι: «Μη μπορώντας να κάμψουν την ένοπλη αντίσταση που οργάνωσαν οι εθελοντές αξιωματικοί μας μεταξύ των ντόπιων στην Τρίπολη, οι Ιταλοί ανταπέδωσαν και κατέλαβαν τα Δωδεκάνησα. Τον Οκτώβριο επρόκειτο να υπογραφεί η Συνθήκη του Ουσί μεταξύ του Οθωμανικού και του Ιταλικού κράτους και το άρθρο 2 της Συνθήκης όριζε ότι αν η Οθωμανική Αυτοκρατορία απέσυρε τα στρατεύματά της από την Τρίπολη, οι Ιταλοί θα εκκένωναν τα Δωδεκάνησα. Την ώρα που οι Ιταλοί είχαν αρχίσει τις προετοιμασίες για την εκκένωση των νησιών, ξέσπασε ο Βαλκανικός Πόλεμος, ο οποίος θα εξελισσόταν σε καταστροφή για την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Καθώς η Τουρκία δεν διέθετε επαρκή ναυτική δύναμη για να αναλάβει και να προστατεύσει τα Δωδεκάνησα σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, ζήτησε από την Ιταλία να παραμείνει στα νησιά που είχε καταλάβει μέχρι το τέλος του πολέμου. Έτσι, ξεκίνησε η περίοδος της de facto κυριαρχίας της Ιταλίας στα Δωδεκάνησα».
«Με τη Λωζάνη η ιταλική κατοχή έγινε de jure»
Για το 1913 ο αρθρογράφος υποστηρίζει: «Η Οθωμανική Αυτοκρατορία […] δήλωσε ξεκάθαρα ότι ήταν ο πραγματικός ιδιοκτήτης των νησιών και ότι κανένα άλλο κράτος δεν μπορούσε να τα κατέχει, εκτός αν ο τίτλος ιδιοκτησίας μεταβιβαζόταν με συνθήκη από εξουσιοδοτημένα όργανα. Τα νησιά παρέμειναν υπό ιταλική κατοχή μέχρι τη Λωζάνη».
Ο Τούρκος αρθρογράφος για 1922-23 υποστηρίζει: «Η κυβέρνηση της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης διεκδίκησε ορισμένα από τα νησιά του βορείου Αιγαίου, αλλά δεν επέμεινε και τελικά δεν μπόρεσε να καταστήσει δεκτά τα αιτήματά της, εκτός από την Ίμβρο και την Τένεδο. Σχετικά με τα Δωδεκάνησα, δεν υπήρχε καν έδαφος για συζήτηση λόγω της πίεσης της Ιταλίας, και η Τουρκία προτίμησε να παραιτηθεί από τα Δωδεκάνησα υπέρ του Ιταλικού κράτους χωρίς περαιτέρω συζητήσεις, ακολουθώντας την τακτική να μην έρχεται σε αντιπαράθεση με την Ιταλία, της οποίας τη στήριξη και τη βοήθεια είχε λάβει κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ανεξαρτησίας. Έτσι, τα Δωδεκάνησα παρέμειναν de facto υπό ιταλική κατοχή μέχρι το 1923, με τη Λωζάνη όμως η κατοχή αυτή έγινε de jure. Μετά την ήττα της Ιταλίας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ιταλία παρέδωσε τα Δωδεκάνησα και το Καστελόριζο, το οποία απέχει μόλις 2 χιλιόμετρα από τις ακτές του Κάας, στην Ελλάδα κατά τη Διάσκεψη που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι το 1947.
«Η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν παραιτήθηκε ποτέ»
Ως εκ τούτου, η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν παραιτήθηκε ποτέ από τα Δωδεκάνησα ούτε με τη Συνθήκη του Ουσί το 1912 ούτε στη Διάσκεψη των Πρέσβεων το 1913. Επιπλέον, η απόφαση της Διάσκεψης ήταν μονομερής και μη δεσμευτική. Για την ακρίβεια, η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν αναγνώρισε την απόφαση αυτή και διαμαρτυρήθηκε επίσημα. Αν τα Δωδεκάνησα είχαν παραχωρηθεί στην Ιταλία πριν από τη Λωζάνη, όπως λένε οι καθηγητές που κατασκευάζουν τη διατύπωση ‘Τα Δωδεκάνησα παραχωρήθηκαν με τη Συνθήκη του Ουσί’, τότε γιατί το 15ο και 16ο άρθρο της Λωζάνης συμπεριλήφθηκαν στο κείμενο της Συνθήκης; Είναι σαν να μας δόθηκαν τα νησιά σε μια ημερομηνία μετά το 1912, ή σαν να τα είχαμε απελευθερώσει με τη βία των όπλων και τα επιστρέψαμε στη Λωζάνη(!), κάτι εξωφρενικό δηλαδή! Επιπλέον αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε δεν μπορούν να ισχυρίζονται πως η Λωζάνη ήταν μια νίκη… (σ.σ. Η άσκηση κριτικής στη Συνθήκη της Λωζάνης και τις διευθετήσεις της όσον αφορά τα συμφέροντα της Τουρκίας είναι βασικό μοτίβο επικριτών του ακραιφνούς κεμαλισμού).
