Η διάσημη εκκλησία του Αγίου Νικολάου Μύρων στη Δημο (Demre) της Αττάλειας στην Τουρκία, το μέρος όπου έζησε και –όπως πιστεύεται– τάφηκε ο επίσκοπος του 4ου αιώνα που ενέπνευσε τη μορφή του σημερινού Άη Βασίλη, ετοιμάζεται να διεκδικήσει θέση στην UNESCO.

Και η χρονική συγκυρία μόνο τυχαία δεν είναι: μια νέα σαρκοφάγος, που θεωρείται πιθανό να ανήκει στον ίδιο τον Άγιο, έχει προκαλέσει διεθνή αναστάτωση.

Η σαρκοφάγος που μπορεί να ανήκει στον Άγιο Νικόλαο

Η σαρκοφάγος εντοπίστηκε κάτω από στρώματα που είχαν καλύψει μια παλαιότερη φάση της εκκλησίας μετά από ισχυρό σεισμό και τσουνάμι στον Μεσαίωνα.

Οι ειδικοί δεν κρύβουν ότι το εύρημα ίσως αποτελεί το σημαντικότερο στοιχείο που έχει βρεθεί ποτέ για τον Άγιο Νικόλαο.

Η επικεφαλής των ανασκαφών, αναπλ. καθηγήτρια Εμπρού Φατμά Φιντίκ, ανακοίνωσε ότι η ιστορία της ανακάλυψης θα δημοσιευθεί σε μία από τις πιο έγκυρες αρχαιολογικές εκδόσεις της Γερμανίας — κάτι που αναμένεται να εκτοξεύσει ακόμη περισσότερο το διεθνές ενδιαφέρον.

Μικρά ευρήματα – Μεγάλος ενθουσιασμός

Στις φετινές ανασκαφές, η ομάδα των 20 ατόμων εντόπισε επίσης μικρά αλλά συμβολικά ευρήματα, όπως:

• κομμάτι φλιτζανιού Κιουτάχειας με την επιγραφή «Ayvaz»
• άλλα αντικείμενα που φωτίζουν την ιστορία των μεταγενέστερων αιώνων

Η σαρκοφάγος και η ίδια η εκκλησία παραμένουν στο επίκεντρο, με τις έρευνες να συνεχίζονται εντατικά.

«Δουλεύουμε σε έναν από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους στον κόσμο»

Η δρ. Φιντίκ τονίζει ότι το έργο εξελίσσεται υπό το πρόγραμμα «Κληρονομιά για το Μέλλον» του τουρκικού Υπουργείου Πολιτισμού:

«Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου είναι ένας από τους πιο αναγνωρισμένους αρχαιολογικούς χώρους στον κόσμο. Γι’ αυτό σχεδιάζουμε κάθε βήμα με απόλυτη ακρίβεια. Η ομάδα μας δίνει προτεραιότητα στη συστηματικότητα, την επιστημονικότητα και τη βιωσιμότητα».

Ο στόχος: UNESCO

Με τα νέα ευρήματα να συγκεντρώνουν παγκόσμια προσοχή, το τουρκικό Υπουργείο Πολιτισμού επιταχύνει τις διαδικασίες για την ένταξη της εκκλησίας στον Κατάλογο Προσωρινών Υποψηφιοτήτων της UNESCO, με στόχο τα επόμενα χρόνια να κατατεθεί πλήρης φάκελος.

Η εκκλησία, η οποία ήδη προσελκύει εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες τον χρόνο, θεωρείται κορυφαίο μνημείο της χριστιανικής κληρονομιάς και ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα σημεία λατρείας στον κόσμο λόγω της σύνδεσής του με τη μορφή του Άη Βασίλη.

Η εντυπωσιακή μαρμάρινη κεφαλή του Αθηναίου ρήτορα Δημοσθένη, έργο της ρωμαϊκής περιόδου, επιστρέφει από τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Τουρκία. Την ίδια στιγμή, στις επιστροφές περιλαμβάνεται και ένα σημαντικό μαρμάρινο κιονόκρανο με παράσταση του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, το οποίο είχε εξαχθεί παράνομα από τη Μονή Παναγίας Περίβλεπτου στην Κωνσταντινούπολη και βρισκόταν στο Metropolitan Museum of Art της Νέας Υόρκης.

Οι δύο αυτές σημαντικές αρχαιότητες εντάσσονται στη λίστα των 28 αρχαιολογικών θησαυρών που παραδόθηκαν στις τουρκικές αρχές, έπειτα από μια πολύμηνη διαδικασία διεθνών ερευνών και νομικών ενεργειών.

Η κεφαλή του Δημοσθένη: Υψηλή καλλιτεχνική αξία

Για το μαρμάρινο κεφάλι του Δημοσθένη δεν δίνονται από τα τουρκικά δημοσιεύματα λεπτομέρειες ως προς τον τόπο προέλευσής του. Ωστόσο, οι ειδικοί το χαρακτηρίζουν ως εξαιρετικό δείγμα ρωμαϊκής γλυπτικής, γεγονός που αυξάνει τη σημασία του επαναπατρισμού.

Το θρίλερ με τον «χαμένο Αυτοκράτορα» της Βούβων

Περισσότερα στοιχεία δίνονται για το χάλκινο άγαλμα αυτοκράτορα που είχε εντοπιστεί στην αρχαία πόλη Βούβων της Λυκίας (σημερινό Μπουρντούρ/Πολυδώριο).

Ο Αμερικανός συλλέκτης Aaron Mendelsohn, ο οποίος το είχε αποκτήσει παράνομα, αρνιόταν να το επιστρέψει. Η υπόθεση κορυφώθηκε όταν αμερικανικό δικαστήριο εξέδωσε ένταλμα σύλληψης, με αποτέλεσμα ο συλλέκτης να παραδώσει τελικά το άγαλμα για να αποφύγει τη φυλάκιση.

Επίσημη ανακοίνωση: «Ο χαμένος Αυτοκράτορας γυρίζει»

Ο Τούρκος Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού Μεχμέτ Νουρί Ερσόι επιβεβαίωσε την επιστροφή, υπογραμμίζοντας ότι το αποτέλεσμα επετεύχθη χάρη σε διεθνή συνεργασία και επίμονη νομική παρακολούθηση.

«Ο χαμένος Αυτοκράτορας της Βούβων επιστρέφει στη χώρα μας», ανέφερε χαρακτηριστικά.

28 αρχαιότητες σε δύο τελετές – 9.133 επαναπατρισμοί σε 7 χρόνια

Οι ΗΠΑ παρέδωσαν συνολικά 28 έργα σε δύο ειδικές τελετές με τη συμμετοχή του Υφυπουργού Γκιοκχάν Γιαζγί. Με τις τελευταίες επιστροφές, ο συνολικός αριθμός των πολιτιστικών αγαθών που έχουν επαναπατριστεί τα τελευταία επτά χρόνια φτάνει τα 9.133.

Αναλυτικά τα σημαντικότερα έργα που επέστρεψαν

• Μαρμάρινη κεφαλή Δημοσθένη
• Μαρμάρινο κιονόκρανο με παράσταση Αρχαγγέλου Μιχαήλ (από το MET)
• Χάλκινο άγαλμα ρωμαίου Αυτοκράτορα (Βούβων)
• Ρωμαϊκά και αρχαϊκά ευρήματα, τερακότες και πήλινες πινακίδες       

Η Κωνσταντινούπολη δεν είναι απλώς μια πόλη. Είναι ένα αρχιτεκτονικό σύμπαν. Κάθε δρόμος, κάθε προσόψη, κάθε φθαρμένη πέτρα διηγείται μια ανθρώπινη ιστορία. Αυτήν ακριβώς τη μυστική αφήγηση των κτιρίων επιχειρεί να αποκαλύψει η Τουρσούν Φαράζοβα στο βιβλίο της «Τα Κτίρια της Κωνσταντινούπολης», το οποίο παρουσίασε χθες βράδυ σε μια λαμπρή εκδήλωση στο Σισμανόγλειο υπό την αιγίδα του Γενικού Πρόξενου της Ελλάδος, Πρέσβη Κωνσταντίου Κούτρα.

Το βιβλίο δεν περιορίζεται σε απλές περιγραφές· χαρτογραφεί τη μνήμη, τις διαδρομές των κοινοτήτων, τις ζωές που σφράγισαν το Πέραν, την Ιστικλάλ και τις γειτονιές γύρω τους. Η Φαράζοβα τονίζει ότι «η αρχιτεκτονική της Κωνσταντινούπολης είναι το ημερολόγιο της Πόλης — και κάθε κτίριο μια σελίδα που πρέπει να διαβάσουμε πριν χαθεί».

Η παρουσίαση στο Σισμανόγλειο μέγαρο

Σε αυτό το πνεύμα, η συγγραφέας παρουσίασε το έργο της στο ιστορικό Σισμανόγλειο Μέγαρο, σημειώνοντας τη συγκίνηση της για τη στήριξη και το ενδιαφέρον γύρω από την έκδοση. Παρότι στην αίθουσα βρέθηκαν αρκετοί διπλωμάτες και εκπρόσωποι σημαντικών φορέων, η Φαράζοβα φρόντισε να κρατήσει το επίκεντρο εκεί που ανήκει: στα κτίρια και στις ιστορίες της Πόλης.

Έκανε ειδική μνεία σε όσους συνέβαλαν στην έκδοση — από τους εκδότες και φωτογράφους μέχρι τις διπλωματικές αποστολές και τους τοπικούς φορείς που στήριξαν το εγχείρημα.

Το Σισμανόγλειο ως ζωντανό παράδειγμα της αρχιτεκτονικής αφήγησης

Η συγγραφέας στάθηκε ιδιαίτερα στο ίδιο το κτίριο της εκδήλωσης, εξηγώντας ότι το Σισμανόγλειο αποτελεί ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα του κοσμοπολίτικου ύφους του Πέραν, αλλά και της συμβολής της Ρωμαίικης κοινότητας στη φυσιογνωμία της περιοχής.

Απόσπασμα από το βιβλίο για το Σισμανόγλειο

Παραθέτουμε ένα απόσπασμα για το Σισμανόγλειο από το ίδιο της το βιβλίο:

«Βρίσκεται δίπλα στο Aleppo Passage και ανήκε στη ρωμαίικη οικογένεια Σισμάνογλου, μία οθωμανική ελληνική οικογένεια που μετανάστευσε νωρίς στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο διάσημος Αμερικανός σκηνοθέτης Ηλίας Καζάν (Καζαντζόγλου) ήταν επίσης μέλος αυτής της οικογένειας. Το κτίριο, χτισμένο το 1909 σε μπαρόκ και κλασικά στιλ, δωρήθηκε στο Ελληνικό Προξενείο το 1939 από την οικογένεια Σισμάνογλου. Σήμερα χρησιμοποιείται ως κτίριο συνδεδεμένο με το Γενικό Προξενείο της Ελλάδας.»

Η σημερινή λεωφόρος Ιστικλαλ στο Πέραν

Για την λεωφόρο Ιστικλάλ η συγγραφέας αναφέρει ότι τον 19ο και 20ό αιώνα, ο πληθυσμός του Πέραν συγκεντρωνόταν κυρίως κατά μήκος της κύριας αρτηρίας του: της Cadde-i Kebir, η οποία αργότερα έγινε γνωστή ως Λεωφόρος Ίστικλαλ. Η περιοχή περιβαλλόταν από το Tepebaşı, τα Ταταύλα και άλλες εξωτερικές συνοικίες του Μπεϊόγλου (Πέραν).

Σύμφωνα με την συγγραφέα, η  Ίστικλαλ φιλοξένησε —και συνεχίζει να φιλοξενεί— πολλά από τα πιο εμβληματικά ιστορικά κτίρια του Πέρανκαι αποτέλεσε τον σημαντικότερο χώρο διασκέδασης και κοινωνικής ζωής της περιοχής.

Η λεωφόρος κατοικούνταν κυρίως από μη μουσουλμανικές κοινότητες και Λεβαντίνους. Η έντονη παρουσία Ελλήνων, Αρμενίων και Λεβαντίνων εξηγεί και το γεγονός ότι τα περισσότερα κτίρια κατά μήκος της λεωφόρου χτίστηκαν σε ευρωπαϊκά αρχιτεκτονικά στιλ, που χαρακτήρισαν την κοσμοπολίτικη ταυτότητα του Πέραν.

Λαμπερή πρεμιέρα, γεμάτη ελληνικό χρώμα και πολιτισμό, στο Σισμανόγλειο Μέγαρο, όπου η Υπουργός Τουρισμού Όλγα Κεφαλογιάννη έδωσε το παρών για την επίσημη έναρξη του 4ου φεστιβάλ «Μέρες Ελληνικού Κινηματογράφου», στέλνοντας ξεκάθαρο μήνυμα: «ο πολιτισμός είναι δύναμη, ταυτότητα και υπερηφάνεια».

«Ο τουρισμός και η τέχνη πάνε μαζί»

Η υπουργός τόνισε με έμφαση πως ο ελληνικός κινηματογράφος δεν είναι απλώς εικόνα στην οθόνη, αλλά εργαλείο που προβάλλει τη χώρα, ανοίγει δρόμους επικοινωνίας και φέρνει πιο κοντά Έλληνες και Τούρκους.

«Οι ταινίες δείχνουν ποιοι είμαστε, την ταυτότητα και τον σύγχρονο πολιτισμό μας», είπε, μιλώντας για τη «δυναμική σχέση του τουρισμού με τον πολιτισμό» και τη σημασία της σύνδεσης του branding της Ελλάδας με την καλλιτεχνική δημιουργία.

Φεστιβάλ που «γράφει ιστορία»

Οι Μέρες Ελληνικού Κινηματογράφου, που διοργανώνονται από την ΑΜΚΕ «ΕΜΕΙΣ» και τον εκδοτικό οίκο «Ιστός» με την υποστήριξη του Υπουργείου Τουρισμού και του ΕΟΤ, έκαναν εντυπωσιακή εκκίνηση, παρουσιάζοντας επιλεγμένες ταινίες που αναδεικνύουν το νέο πρόσωπο της ελληνικής δημιουργίας. Πρωταγωνίστριες της βραδιάς η Άννα Μαρία Ασλάνογλου εκ μέρους του Ιστού, και η Ζοζεφίνα Μαρκαριάν εκ μέρους του ΕΜΕΙΣ.

Η Κεφαλογιάννη στάθηκε και στη στρατηγική προτεραιότητα του υπουργείου: να συνδυάσει τον τουρισμό με τον πολιτισμό – όχι μόνο με μνημεία, μουσεία και ιστορικούς τόπους, αλλά και με την άυλη κληρονομιά, τα φεστιβάλ, τις παραστατικές τέχνες και τις σύγχρονες ελληνικές παραγωγές.

«Η Ελλάδα είναι τόπος έμπνευσης»

Συνεχίζοντας, υπογράμμισε ότι ο κινηματογράφος ενισχύει τη διεθνή εικόνα της χώρας και δημιουργεί νέο ενδιαφέρον για την Ελλάδα ως τόπο γυρισμάτων, τέχνης και έμπνευσης.

Αναφέρθηκε μάλιστα στη συνεργασία με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και στις δράσεις που στοχεύουν στην προσέλκυση ξένων παραγωγών.

Δυνατές εικόνες και δηλώσεις

Η υπουργός παραχώρησε συνέντευξη στο τουρκικό κανάλι NTV, όπου μίλησε για την άνοδο του τουριστικού ρεύματος από την Τουρκία, κυρίως προς τα νησιά του Αιγαίου.

Στην εκδήλωση την συνόδευσε η πρόεδρος του ΕΟΤ Αγγελική Βαρελά, ενώ οικοδεσπότης ήταν ο γενικός πρόξενος της Ελλάδας στην Πόλη, πρέσβης Κωνσταντίνος Κούτρας.

Ο Κούτρας, καλωσορίζοντας την υπουργό, μίλησε για τη «βαθιά και παράλληλη πολιτιστική διαδρομή των δύο λαών», τονίζοντας πως το φεστιβάλ είναι κάτι πολύ περισσότερο από προβολές:

«Είναι ένας ζωντανός χώρος ανταλλαγής ιδεών και συναισθημάτων», είπε χαρακτηριστικά.

Ακολουθεί το πρόγραμμα των ελληνικών κινηματογραφικών ταινιών οι οποίες προβάλλονται στο Pera müzesi sinema salonu Oditoryum.

Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Της Άννας Ανδρεου

Η πρώτη του φράση, ήταν σχεδόν ψίθυρος:

«Το να παρουσιάζω εδώ, στην Κωνσταντινούπολη, μετά από πενήντα χρόνια φωτογραφίας… είναι κάτι που δεν το φανταζόμουν. Η Πόλη έχει ένα φως δικό της, και για μένα ήταν ευλογία ότι με αγκάλιασε έτσι».

Ο Νίκος Κασέρης, ο Ρόδιος φωτογράφος που σφράγισε με τον φακό του μια ολόκληρη εποχή για τα Δωδεκάνησα, μιλάει αποκλειστικά για το «Ρέον Φως – Γένεσις», το έργο-ορόσημο που παρουσίασε στο ιστορικό Σισμανόγλειο Μέγαρο, με την υποστήριξη του Γενικού Προξένου της Ελλάδας κ. Κωνσταντίνου Κούτρα.

«Ο Πατριάρχης, η Πόλη και μια σχέση που με σημάδεψε»

«Η σχέση μου με την Πόλη δεν είναι τυχαία», μου λέει.

«Από το ’96 που ακολούθησα τον Οικουμενικό Πατριάρχη στα Δωδεκάνησα, άρχισε ένα δέσιμο που μεγάλωσε με τα χρόνια. Ήταν μεγάλη απώλεια ο θάνατος του προσωπικού φωτογράφου του Παναγιώτατου, του Νίκου Μαγγίνα το 2020. Από τον Μαγγίνα και από τους ανθρώπους του Φαναρίου γνώρισα μια Πόλη που δεν φαίνεται στον τουρίστα. Και αυτή η Πόλη με οδήγησε σήμερα εδώ».

Ο Κασέρης μιλάει για φωτογράφους μουσουλμάνους, Εβραίους και Αρμένιους που τον υποδέχτηκαν σαν δικό τους.

«Είχα την τύχη να γνωρίσω κομμάτια της Πόλης που δεν τα βλέπει κανείς. Αυτοί οι άνθρωποι με έφεραν μέσα στην ταυτότητά της».

Σισμανόγλειο Μέγαρο: Η μεγάλη βραδιά

Το βράδυ των εγκαινίων, η σάλα του Σισμανόγλειου ήταν ασφυκτικά γεμάτη.

Ο Πρέσβης Κωνσταντίνος Κούτρας παρουσίασε τον Κασέρη ως «καταξιωμένο καλλιτέχνη πενήντα ετών προσφοράς» και υπενθύμισε τη βράβευσή του από την Ακαδημία Αθηνών το 1996.

Η εκδήλωση κορυφώθηκε με το ρεσιτάλ των Δημήτρη Τηλιακού (βαρύτονος) και Δημήτρη Γιάκα (πιάνο).

«Ρέον Φως – Γένεσις»: ένα έργο που γεννήθηκε από πόνο και φως

Μου εξηγεί πως το 2015 – Έτος Φωτός του ΟΗΕ – έγινε η αφετηρία.

«Μέσα σε δύο μέρες, από τον ΟΗΕ στο Charlie Hebdo. Φως και σκοτάδι μαζί. Αυτό με χτύπησε πολύ».

Η «Γένεσις», το δεύτερο μέρος του έργου, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Πόλη.

Είναι ένας ύμνος στο περιβάλλον, στη Ρόδο που αναγεννήθηκε μετά τις πυρκαγιές, στη βιοποικιλότητα που ξαναγεννήθηκε «εκεί όπου δεν υπήρχε τίποτα πριν», όπως μου λέει.

«Αυτό το μέρος στη Ρόδο έγινε ο δικός μου παράδεισος. Εκεί δουλεύω τώρα. Δεν νομίζω ότι θα αλλάξω ποτέ τόπο».

Η έκθεση-μήνυμα για το 2025

Η έκθεση λειτουργεί σαν προσευχή:

να γίνει το 2025 πραγματικό έτος φωτός, ειρήνης και συνειδητοποίησης.

«Για μένα, μία λέξη είναι όλα: περιβάλλον», μου λέει.

Από το 2012, έχει εγκαταλείψει κάθε άλλη επαγγελματική δραστηριότητα.

«Η φωτογραφία μου από εκεί και πέρα είναι περιβάλλον. Τίποτα άλλο».

Της Μαίρης Τσεβίκ Συμεωνίδου

Κάποιοι μεζετζήδες γράφουν το όνομά τους σε κάθε εποχή και μένουν στην ιστορία σαν θρύλοι. Ένας απ’ αυτούς ήταν σίγουρα ο μάστορας Θοδωρής. Η ‘Ταβέρνα του Θοδωρή’ είχε ιδρυθεί το 1927 στο Καλαμίς, εκεί που σήμερα βρίσκονται οι Εγκαταστάσεις του Αθλητικού Συλλόγου Φενέρμπαχτσε.

Ήταν απλός, ευγενικός και αγαπητός, κι έτσι το μεζεδοπωλείο του έγινε το αγαπημένο στέκι των πρώτων χρόνων της Τουρκικής Δημοκρατίας.

Ας γυρίσουμε λοιπόν πίσω σ’ εκείνες τις μέρες και μετά ας καθίσουμε σ’ ένα από τα τραπέζια των “φιλικών βραδιών” της δεκαετίας του ’50.

Ανάμεσα στην ελληνική εκκλησία και το ελληνικό σχολείο

Στη Χαλκηδόνα, κατεβαίνοντας από την οδό Καλαμίς–Φενέρ προς το λιμάνι, στη δεξιά πλευρά βρισκόταν το μεζεδοπωλείο του Βασίλη και στην αριστερή εκείνο του Θοδωρή.

Ο Βασίλης ζούσε με την οικογένειά του στο σπίτι στη γωνία. Το υπόγειο —διαμορφωμένο λόγω της κλίσης του εδάφους— ήταν ο κλειστός χειμωνιάτικος χώρος του μαγαζιού. Το καλοκαίρι, όμως, τα τραπέζια στήνονταν έξω, κάτω από τα πλατάνια, δίπλα στη θάλασσα.

Ο γιατρός Μυφίτ Εκντάλ, λάτρης της Χαλκηδόνας, περιέγραψε αυτές τις μέρες με νοσταλγία.

Ανάμεσα στους πελάτες του Βασίλη ήταν άνθρωποι γνωστοί και καλλιεργημένοι. Όταν όμως ο Βασίλης σταμάτησε, ο Θοδωρής ανέβηκε.

Ήταν γεματούλης, φαλακρός, πάντα χαμογελαστός και ήξερε καλά τι ήθελε κάθε πελάτης του. Το μεζεδοπωλείο του βρισκόταν ανάμεσα στην ελληνική εκκλησία και το ελληνικό σχολείο, κάτω από τα μεγάλα πλατάνια.

Τα τουρσιά μελιτζάνας και το τηγανητό συκώτι

Ο Θοδωρής έγινε διάσημος για δύο μεζέδες: τα τουρσιά μελιτζάνας —που σχεδόν έλιωναν στο στόμα— και το τηγανητό συκώτι, το οποίο ετοίμαζε με τέτοια φροντίδα ώστε να μένει μαλακό και να μην έχει πολύ λάδι.

Η κόρη του είχε παντρευτεί τον Φίλιππο, που δούλευε κοντά του στο μαγαζί. Ο γιος του, ο Σταύρος, και ο γαμπρός του βοηθούσαν επίσης. Συχνά τους επισκέπτονταν άνθρωποι όπως ο Πρίγκιπας Αλή Χαϊντάρ Μπέης, ο συγγραφέας Φεριντούν Φαζίλ Τυλμπεντσί και ο μουσικός Ασήκ Γιαχιά.

Ανάμεσα στους πιο αγαπητούς θαμώνες ήταν ο συνθέτης Σελαχαττίν Πινάρ. Έγραφε τραγούδια όπως “Ο πόνος της νύχτας να σκεπάσει την αγάπη μου”, “Η καρδιά μου είναι λυπημένη όταν σε θυμάμαι” και “Ο χωρισμός είναι μισός θάνατος”.

Κάθε Τρίτη βράδυ, στα χρόνια του ’50, στο μαγαζί του Θοδωρή γίνονταν οι περίφημες “βραδιές φίλων” — με καλό κρασί, μεζέδες και μουσική.

Το τέλος μιας Εποχής

Με τα χρόνια ο Θοδωρής γέρασε, και το μαγαζί πέρασε πρώτα στον Σταύρο και αργότερα στον Σαμπρί Εφέντη. Παρ’ όλες τις ανακαινίσεις, η παλιά ατμόσφαιρα χάθηκε λίγο. Οι παλιοί πελάτες νοσταλγούσαν τον καιρό του Θοδωρή.

Ένα βράδυ, στις 6 Φεβρουαρίου 1960, ενώ οι φίλοι είχαν καθίσει στα συνηθισμένα τραπέζια τους, ο Σελαχαττίν Πινάρ έγειρε το κεφάλι του στο τραπέζι και έφυγε από τη ζωή. Μετά από αυτό, το θρυλικό μεζεδοπωλείο άρχισε να χάνει την παλιά του δόξα και τελικά, προς τα τέλη της δεκαετίας του ’60, έκλεισε οριστικά.

Σήμερα, στο σημείο εκείνο υπάρχει μια προτομή του Σελαχαττίν Πινάρ.

Όταν ρώτησα τον Ίρμακ Τυλμπεντσί, που έζησε εκείνες τις μέρες, να μου περιγράψει τον Θοδωρή με μια φράση, μου είπε:

«Ήταν ένα σχολείο μεζεδοποιίας, αλλά στην ταμπέλα του έγραφε Δημοκρατικός Οικογενειακός Κήπος».

Το μαγαζί, τα τελευταία χρόνια, λειτουργεί ως Κοινωνική Λέσχη Φενερμπαχτσέ.