Με μια ειδική τελετή και σύνδεση μέσω μεγάλης οθόνης θα ανακοινώσει επισήμως ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν το άνοιγμα της Μονής της Χώρα για μουσουλμανική προσευχή, δηλαδή την λειτουργία της ως τζαμί.

Στη συνέχεια γύρω στις 4 γίνονται διευθετήσεις για τη λήψη εικόνων από τους δημοσιογράφους στο εσωτερικό της Μονής της Χώρας. Το ‘Εδώ Τουρκία’ βρίσκεται έξω από τη Μονή της Χώρας αναμένοντας να μπούμε μέσα για να δούμε σε ποια κατάσταση είναι πλέον έπειτα από τις εργασίες μετατροπής από μουσείου σε τζαμί. Η Μονή της Χώρας ήταν κλειστή για 4 χρόνια και τώρα ανοίγει ως τζαμί μια μέρα μετά το Πάσχα.

Αποκλειστικές εικόνες από την Μονή της Χώρας για 'Εδώ Τουρκία'

Πάντως η Γενί Σαφάκ γράφει σήμερα ότι τα βυζαντινά ψηφιδωτά μέσα στη Μονή έχουν καλυφθεί και στους τοίχους και στην οροφή για τις ανάγκες της μουσουλμανικής προσευχής. Ωστόσο γίνονται διευθετήσεις ώστε να επιτρέπεται και η είσοδος στους τουρίστες κατά το πρότυπο της Αγίας Σοφίας. Επομένως ενδεχομένως να παραμένουν ανοιχτές κάποια ψηφιδωτά, αυτό είναι που θέλουμε να δούμε στις 4, αν τελικά καταφέρουμε να μπούμε μέσα.

Πρόκειται για μοναδικά σπάνια ψηφιδωτά γνωστά σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η Μονή της Χώρας την οποία οι Τούρκοι αποκαλούν σήμερα Καριγέ Τζαμί, ήταν βυζαντινό μοναστήρι το οποίο μετατράπηκε σε τζαμί από τους Οθωμανούς τον 16^ο αιώνα. Από το 1958 λειτούργησε ως Μουσείο.

Με απόφαση της κυβέρνησης Ερντογάν μετατράπηκε πάλι σε τζαμί και θα λειτουργούσε ως τζαμί από τις 23 του περασμένου Φεβρουαρίου, αλλά δεν λειτούργησε.

Η σημερινή εξέλιξη δεν ήταν αναμενόμενη.

Κατά το πρότυπο της Αγίας Σοφίας ανοίγει σήμερα και η Μονή της Χώρας για μουσουλμανική προσευχή σύμφωνα με την τουρκική φιλοκυβερνητική εφημερίδα Γενί Σαφάκ. Τα βυζαντινά ψηφιδωτά τα οποία είναι μοναδικά στον κόσμο έχουν καλυφθεί από τις τουρκικές αρχές.

Σύμφωνα με την τουρκική εφημερίδα ολοκληρώθηκε η αποκατάσταση της Μονής τη Χώρας (στα τουρκικά την αποκαλούν Κariye) στην Κωνσταντινούπολη, η οποία θα 4 χρόνια ήταν κλειστή. Η Μονή της Χώρας είχε μετατραπεί σε μουσείο με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου πριν από 79 χρόνια και σήμερα για ανοίγει για μουσουλμανική προσευχή από τον Ταγίπ Ερντογάν και θα λειτοργήσει κατά το πρότυπο της Αγίας Σοφίας.

Με τις εργασίες ‘αποκατάστασης’ τα ψηφιδωτά στους τοίχους και στην οροφή καλύφθηκαν ενώ καθορίστηκε η περιοχή που θα την επισκέπτονται οι τουρίστες με ξεναγό. Επιπλέον, πληροφορίες για τα έργα στο τζαμί θα μπορούν να επεξηγηθούν σε πολλές γλώσσες. Πληροφορίες για την εργασία θα δοθούν μέσω κωδικού QR.

H εφημερίδα δημοσιεύει δήλωσε πολίτη ονόματι Μεχμέτ Τετίκ ο οποίος είπε ότι το άνοιγμα του ‘τζαμιού Καριγιέ’ έχει μεγάλο νόημα: «Πρώτα η Αγία Σοφία, τώρα η Καριγιέ. Είμαστε πολύ χαρούμενοι. Αυτά τα μέρη μας μιλούν για τους προγόνους μας και την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης. Τα χρόνια που διατηρούνταν ως μουσείο έχουν τελειώσει. Θα μπορούμε πλέον να προσκυνούμε ελεύθερα», είπε.

Γράφει η Μαρία Δήμου

Δεν έχω δει τόσο συγκινημένους ανθρώπους και συγχρόνως τόσο έκπληκτους με όσα συνέβησαν το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου στην εκκλησία της Παναγίας Μπαλίνου. Ποιος το περίμενε πως ο μικρός αυτό ναός, στη γειτονιά του Μπαλατά, που μέχρι πριν από λίγο καιρό ελάχιστοι χτυπούσαν το κουδούνι της βαριάς σιδερένιας πόρτας και περνούσαν το κατώφλι της, θα ξεχείλιζε αυτό το αναστάσιμο βράδυ από κόσμο, που άλλοι από περιέργεια, άλλοι παρακινημένοι από φίλους, άλλοι γιατί τους βόλευε η ώρα, άλλοι έχοντας ακούσει ή διαβάσει για όσα γίνονται τον τελευταίο καιρό εδώ ήρθαν για να παρακολουθήσουν ανυποψίαστοι τον Όρθρο της Αναστάσεως.

΅

Όταν όμως ακούστηκε ο χτύπος της καμπάνας και σιγά σιγά συγκεντρώθηκαν μέσα στο ναό γεμίζοντας τα στασίδια και τις καρέκλες και δημιουργώντας το αδιαχώρητο, όλοι ένιωσαν πως αυτό το βράδυ η καρδιά τους θα πλημμυρίσει από συγκίνηση και χαρά. Ειδικά Ρωμιοί που είχαν μνήμες από τη γειτονιά και επισκέπτες από την Ελλάδα που θέλησαν να μοιραστούν μαζί μας την πασχαλινή κατάνυξη.

Όταν το φως των κεριών φώτισε το σκοτάδι κι η εκκλησία αντήχησε από τις φωνές όλων που έψαλλαν το Χριστός Ανέστη, ένας κόμπος έσβηνε τις φωνές πολλών, κάποια μάτια θόλωσαν από ένα δάκρυ χαράς που στάθηκε ανάμεσα στα βλέφαρα. Κι όταν το μήνυμα της Ανάστασης αποδόθηκε σε πέντε γλώσσες, στα τουρκικά, αγγλικά, γερμανικά, αραβικά και τσέχικα, ήταν σαν να έφτασε μέσα από την Παναγία του Μπαλίνου στα πέρατα του κόσμου.

Μια τέτοια σημαντική βραδιά διάλεξε και η Επιτροπή της Κοινότητας να αναγνωρίσει την προσφορά του Πολίτη κ. Βύρωνα Νικολαΐδη τιμώντας τον με τον τίτλο του Ευεργέτη του Ναού. Εξάλλου αποτελεί παράδοση της Ρωμαίικης Κοινότητας η προσφορά στην Ομογένεια και η στήριξη των ιδρυμάτων της από τα επιφανή μέλη της.

Με ένα κόκκινο αυγό και την ελπίδα της ζωής που χαρίζει το βράδυ της Ανάστασης, σαν μια μεγάλη οικογένεια που αντάμωνε μετά από χρόνια, γιόρτασαμε με τα παραδοσιακά πολίτικα κεράσματα όλοι μαζί στην αυλή της εκκλησίας. Ζεστό γάλα και τσάι με τσουρέκι, κόκκινο αυγό και ποικιλία τυριών περίμεναν όσους θέλησαν να ζήσουν τη ζεστασιά της Παναγίας στη γειτονιά του Μπαλίνου.

Χριστός Ανέστη από το Μπαλίνο!

Χριστός Ανέστη, ελπίδα και χαρά στην οικουμένη!

Μεγάλη Παρασκευή. Σίγουρα ο Πατριαρχικός Ναός του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι έχει την τιμητική του, αλλά στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου στα Ταταύλα χτυπάει η καρδιά της Ρωμιοσύνης.

Ο επιτάφιος στολίστηκε και πάλι περιμένοντας την Ανάσταση. Τα Ταταύλα είναι η κοινότητα στην οποία διαμένουν οι περισσότεροι Ρωμιοί και η εκκλησία σφύζει από ζωή. «Καλή Ανάσταση», έλεγε ο ένας στον άλλο, μπαίνοντας στην εκκλησία. Τόσους πολλούς Ρωμιούς μαζί μόνο στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου θα συναντήσει κανείς. Και παντού ελληνικά. Κι οι παππούδες θυμούνται άλλοτε που στα Τατάυλα άκουγες μόνο ελληνικά στους δρόμους. Εποχές πριν το 1950 που οι Ρωμιοί στην Πόλοι αριθμούσαν τις 60 χιλιάδες και παραπάνω. Τώρα φτάνουν δεν φτάνουν τις 2 χιλιάδες!

Πάχα μαγικό

Αλλά ας μην είμαστε άδικοι. Το Πάσχα είναι μαγικό και στις άλλες εκκλησίες της Πόλης. Όπως η Αγία Τριάδα Σταυροδρομίου στην Πλατεία Ταξίμ, η Παναγία Ευαγγελίστρια στο Ντολάπντερε η οποία είναι υπό ανακαίνιση και θα αρχίσει πάλι να λειτουργεί σε 2-3 μήνες, ο Άγιος Νικόλαος στο Νιχώρι, η Παναγία η Κουμαριώτισσα στο Νιχώρι, ο Άγιος Χαράλαμπος στο Μπεμπέκι, η Αγία Τριάδα στη Χαλκηδόνα, ο Άγιος Γεώργιος Μακροχωρίου, η Αγία Τριάδα στη Θεολογική  Σχολή της Χάλκης, ο Άη Γιώργης ο Κουδουνάς στην Πρίγκιπο και όλες οι υπόλοιπες…

Προσκύνημα επτά Επιταφίων

 Άλλωστε την Μεγάλη Παρασκευή κεντρίζει το έθιμο του προσκυνήματος των επτά επιταφίων στην Πόλη. Οι πιστοί επισκέπτονται επτά εκκλησιές και περνούν κάτω από τους επιταφίους τους. Στο ναό των Παμμέγιστων Ταξιαρχών στο Βαλατά, οι πιστοί θα προσέρχονται για να περάσουν τη ζουλόπετρα: μια στενή οπή στη βάση ενός τοίχου του ναού, που οδηγεί σε ένα μικρό δωμάτιο. Το πέρασμα αυτό το διέρχονται τρεις φορές, για επίκληση καλής τύχης.

Περιφορά Επιταφίου στην Πρίγκηπο

Μια ακόμα ιδιαίτερη στιγμή του πολίτικου Πάσχα είναι η περιφορά του Επιταφίου στους δρόμους της Πριγκήπου. Η Παναγία της Πριγκήπου είναι η μόνη ρωμαίικη ενορία που πραγματοποιεί περιφορά έξω στους δρόμους. Το Μεγάλο Σάββατο στις περισότερες εκκλησίες θα πραγματοποιηθεί η ακολουθία του Εσπερινού, και το βράδυ η Ανάσταση του Χριστού.

Η ακολουθία του πρώτου Επιταφίου Θρήνου έπειτα από 50 χρόνια αφότου καταστράφηκε ολοσχερώς από πυρκαγιά η Παναγία Παραμυθία στο Βλαχ Σαράι της Κωνσταντινούπολης πραγματοποιήθηκε την Μεγάλη Παρασκευή. Οι εργασίες αναστήλωσης της εκκλησίας έχουν ξεκινήσει.

Γράφει η Μαρία Δήμου:

Πάσχα στην Πόλη σημαίνει Πάσχα στο κέντρο του Ορθόδοξου κόσμου. Σημαίνει ενσωμάτωση στην Ρωμαίικη Κοινότητα. Πάσχα σημαίνει επιστροφή σε πατρογονικά έθιμα. Σημαίνει προσκύνημα σε ναούς άλλοτε λαμπρούς και μεγαλόπρεπους κι άλλοτε ταπεινούς και ξεχασμένους.

Εδώ τα βήματα σε οδηγούν στα χνάρια της ιστορίας. Περνάς με ευκολία από το πολύβουο Πέρα στις ακτές του Κεράτιου, στην ιστορική χερσόνησο. Γέφυρες η μια μετά την άλλη ενώνουν τις ακτές του Χρυσού Κέρατος. Eminönü, Unkapan, Τζιμπαλί, Φανάρι, Μπαλατάς και τα τείχη των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων, χαμένα μέσα στις επιχωματώσεις, ξετυλίγονται σαν ξεφτισμένη πια κορδέλα, όχι πάνω στο κύμα, όπως κάποτε, αλλά δίπλα στον φαρδύ παραλιακό δρόμο, ψιθυρίζοντας σε όσους θέλουν να κρυφακούσουν ιστορίες με βαρβάρους που τα πλήγωσαν, με αυτοκράτορες που τα τίμησαν, με σουλτάνους που τα εκπόρθησαν, με πρίγκηπες που τα κατοίκησαν, με ανατολίτες που τα περιφρόνησαν.

Στα εσώτερα της ιστορίας…

Κι όταν κανείς διαβεί ένα από τα πολλά τους περάσματα, που άνοιξαν αφού πια δε χρησίμευαν σε τίποτε τους νέους κατοίκους της Βασιλεύουσας, μικρά ανηφορικά σοκάκια τον περιμένουν στα ριζά της Επταλόφου πολιτείας. Σοκάκια που κάποτε περνούσαν κάτω από αρχοντόσπιτα, κονάκια και μικρά παλάτια, ανάμεσα από εκκλησιές, τζαμιά και συναγωγές. Ανηφοριές και σκαλιά οδηγούν όποιον το επιθυμεί στα εσώτερα της ιστορίας.

Εκεί στην αρχή μιας τέτοιας ανηφοριάς διάλεξαν οι πρίγκηπες της Βλαχίας να κτίσουν τη δική τους εκκλησία. Ανάμεσα στον 5^ο και τον 6^ο λόφο, στο Φανάρι των Πατριαρχείων, οι ισχυροί των Παραδουνάβιων περιοχών έφτιαξαν τα αρχοντικά τους. Σούτσοι και  Καντακουζινοί ήθελαν να βρίσκονται δίπλα στο κέντρο της Ορθοδοξίας, δίπλα στον Οικουμενικό Θρόνο, εκεί όπου χτυπούσε η καρδιά της πίστης και της γλώσσας.  Κι έχτισαν δύο εκκλησιές. Στο Βλαχ-Σαράι την Παναγία Παραμυθία και στο Μπογδάν-Σαράι τον Άγιο Νικόλα.

Κι ήρθε μια φωτιά…

Κι αν οι μέρες της δόξας πέρασαν κι οι πρίγκηπες χάθηκαν, η Παναγία της Παραμυθίας, της παρηγοριάς και της συμπόνιας, έμεινε εκεί να αγναντεύει από ψηλά τα νερά του Κόλπου να βάφονται κάθε δείλι χρυσαφιά. Ξεχασμένη και παραμελημένη. Τι κι αν και εκεί κάποτε στην περιπλάνησή του το Οικουμενικό Πατριαρχείο βρήκε στέγη μετά από τον εκδιωγμό του από τη Μονή της Παμμακαρίστου. Τι κι αν εδώ η Σύνοδος συνεδρίασε για την κύρωση της πατριαρχικής αξίας της Εκκλησίας της Ρωσία. Η δόξα ξέφτισε κι η ιστορία φάνηκε να ξεχνιέται.

Κι ήρθε μια φωτιά, μια από τις τόσες που για αιώνες κατέτρωγε τα σωθικά αυτής της πόλης. Κι έκαψε τον ναό της Παραμυθίας. Κάηκε η εκκλησία των Πριγκήπων και των Πατριαρχών, κάηκε η Παναγία της Παραμυθίας, της παρηγοριάς των ανθρώπων που την έκαναν σπίτι τους. Κάηκε η εκκλησία κι ερήμωσε κι η γειτονιά.

Ούτε πρίγκηπες πια, ούτε απλοί Ρωμιοί έμειναν. Άδειασε το Φανάρι κι ο γειτονικός Μπαλατάς. Ποιος να νοιαστεί, ποιος να φροντίσει, ποιος να περιμαζέψει τα αποκαΐδια.

Ήρθε ο καιρός να γνωρίσει την Ανάσταση…

Και πέρασαν τα χρόνια κι ήρθε και πάλι ο καιρός να γνωρίσει την Ανάστασή της η Παναγιά των Βλάχων. Μέσα από τη φροντίδα και την συνεχή προσπάθεια του νέου Προέδρου της Κοινότητας, του κ. Λάκη Βίγκα, φέτος μετά από 50 ολόκληρα χρόνια, ακούστηκαν σήμερα τα Εγκώμια στα χαλάσματα του ναού.

Με περισσή συγκίνηση άνθρωποι που μεγάλωσαν σ’ αυτή τη γειτονιά, πιστοί που αγαπούν αυτές τις ξεχασμένες εκκλησίες, περίοικοι άλλων δογμάτων, άνθρωποι που στηρίζουν κάθε τέτοια προσπάθεια των Ρωμαίικων Κοινοτήτων βρεθήκαμε κάτω από τον ανοιξιάτικο ουρανό της Πόλης, ανάμεσα στους ξεφτισμένους τοίχους και τα ανοίγματα των παραθύρων, μέσα σε ένα κήπο που οργιάζει η βλάστηση και φωλιάζουν τα πουλιά. Ανεβήκαμε τα φαγωμένα από το χρόνο πέτρινα σκαλιά και διαβήκαμε το μαρμάρινο κατώφλι. Σταθήκαμε ευλαβικά, τιμώντας την ιστορία του τόπου, αναλογιζόμενοι το ειδικό βάρος των στιγμών και ψάλλαμε τα Εγκώμια του Επιταφίου Θρήνου.

Όλα αποκτούν άλλο νόημα…

Εδώ, λίγο πάνω από την ακτή του Κεράτιου Κόλπου, ανάμεσα στα σπαράγματα ενός ναού, όλα αποκτούν άλλο νόημα. Ο Γολγοθάς, η σταύρωση κι ο θάνατος, η ταφή, η τριήμερος εις Άδου κάθοδος και τελικά η Ανάσταση βιώνονται κι ως προσωπικές εμπειρίες, ως βιώματα αλλά και διηγήσεις, ως ελπίδα και αναμονή. Ο αγώνας που δίνεται δεν είναι για να στηθεί άλλη μια εκκλησία. Κι όπως λέει ο κ. Βίγκας, είναι για να μείνει ζωντανή μνήμη, να μη χαθεί η πολύτιμη αυτή ψηφίδα  από το μωσαϊκό της Ρωμαίικης Κοινότητας. Γιατί κάθε ναός, κάθε σχολείο, κάθε κοινοτικό κτίριο αποτελεί κομμάτι της κληρονομιάς που μας εμπιστεύτηκαν οι πρόγονοί μας. Δική μας υποχρέωση να την παραδώσουμε στην επόμενη γενιά ατόφια κι αλώβητη.

Η Ρωμιοσύνη της Πόλης ζει σιωπηλά την κάθε στιγμή αυτής της πορείας. Ζει κι ελπίζει, δίνει το δικό της αγώνα ακόμα και μέσα από τα  ερείπια. Έχει μάθει αιώνες τώρα να παλεύει για τη σωτηρία, τη ζωή και την ελπίδα της. Και η Παναγία Παραμυθία, το Βλαχ-Σαράι του Φαναρίου είναι το καλύτερο παράδειγμα

Το Νιχώρι δεν ξέχασε ούτε φέτος τον Κωνσταντίνο Καβάφη, τον τίμησε και πάλι όπως ο ίδιος ο ποιητής είχε τιμήσει το 1885 με ένα υπέροχο ποίημα τον τόπο που έζησε τα νεανικά του χρόνια, τότε που το Νιχώρι της Κωνσταντινούπολης ήταν χωριό. Το ποίημα με ‘τίτλο’ Νιχώρι απαγγέλθηκε ξανά μπροστά από την προτομή του μεγάλου Έλληνα ποιητή στον αυλόγυρο της εκκλησίας της Κουμαριώτισσας στο Νιχώρι.

«Ξένε, σαν δεις ένα χωριό όπου γελάει η φύσις,

κι εις κάθε πλάτανο κοντά που κρύπτεται μια κόρη

ωραία σαν το τριαντάφυλλο — εκεί να σταματήσεις·

                   έφθασες, ξένε, στο Νιχώρι»

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης έζησε στο Νιχώρι μαζί με τους γονείς του το 1882–1885 ως έφηβος. Η προτομή του στην αυλή της εκκλησίας της Παναγίας, την οποία φιλοτέχνησε ηγλύπτρια Ασπασίας Παπαδοπεράκη, εγκαινιάστηκε στις 13 Απριλίου του 2013. Από τότε κάθε χρόνο η κοινότητα του Νιχωρίου με πρωτοστάτη τον Λάκη Βίγκα οργανώνει εκδηλώσεις τιμής κάθε Άνοιξη τιμώντας τον μεγάλο ποιητή.

Φέτος οργανώθηκε εκδήλωση με τίτλο «Ο Καβάφης μέσα από την εικαστική τέχνη» με συντονίστρια την φιλόλογο Κορνηλία Τσεβίκ-Μπαϊβερτιάν, αφού προηγήθηκε τρισάγιο μπροστά από την προτομή του Κωνσταντίνου Καβάφη στον αυλόγυρο Ναού και απαγγελία ποιημάτων του.

Η νύχτα του Καβάφη στο Νιχώρι ήταν μαγική. Όπως την περιγράφει ο ποιητής στο πεζό του «Μία νυξ εις το Καλιντέρι»: H νυξ ήτο μαγευτική. H πανσέληνος άπλωνεν επί των υδάτων του Bοσπόρου αργυρούν μανδύαν, η δε απέναντι ασιατική όχθη έλαμπε με τα λευκά της σπιτάκια και πού και πού κανένα μιναρέ, και εφαίνετο ως χαρίεσσα σκηνογραφία μαγικού θεάτρου.»

Η ζωγράφος Όλγα Αλεξοπούλου μίλησε για την ποίηση του Καβάφη και την επιρροή της στους σύγχρονους ζωγράφους.

Η Όλγα Αλεξοπούλου ανέφερε πως «με αφορμή τα 150 χρόνια από τη γέννησή του και τα 80 χρόνια από το θάνατό του, οι εκδόσεις Ιστός δημοσίευσαν το 2013 το πλήρες έργο του ποιητή για πρώτη φορά μεταφρασμένο κατευθείαν από τα ελληνικά και η μετάφραση έγινε από τον Άρη Τσοκώνα».

Στο εξώφυλλο αυτού του βιβλίου βρίσκεται η προσωπογραφία που έφτιαξε η ίδια η ζωγράφος Όλγα Αλεξοπούλου για τον ποιητή και εξήγησε:

«Για μένα, από την δική μου εντελώς προσωπική ματιά, αυτό που έλειπε από άλλα πορτρέτα του μεγάλου ποιητή ήταν ότι οι άλλοι ζωγράφοι δεν κοιτάγανε τα μάτια του. Στα πορτρετα που είδαμε συνήθως κοιτάει κάτω ή διαβάζει.  Εγώ προσπάθησα να κοιτάξω μέσα στα μάτια του. Να αποτυπώσω στο χαρτί το βλέμμα του. Δεν ξέρω τι θα έλεγε εκείνος για το πορτραίτο του πάντως ένα είναι σίγουρο οι εικόνες που μας άφησε ο ποιητής… ‘Κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό’».

Ακολουθεί το ποίημα που έγραψε ο Καβάφης για το Νιχώρι:

                                     Το Νιχώρι

Ρωμαίικο Πάσχα μύρισε Ζωγράφειο Λυκειο στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης με το καθιερωμένο φιλανθρωπικό Πασχαλινό Παζάρ που διοργάνωσε ο Σύλλογος Γονέων Κηδεμόνων του Ζωγραφείου.

«Αθόρυβα αλλά με κόπους», διοργανώθηκε το παζάρ στο σχολείο, σύμφωνα με τους αρμόδιους του σχολείου οι οποίοι ευχήθηκαν Καλή Ανάσταση στους επισκέπτες. Οι Ρωμιοί προμηθεύονται τα πασχαλινά στολίδια τους, τις λαμπάδες τους και γεύονται τα  χειροποίητα κεράσματα του Παζάρ. Γνώρισαν την Δανάη Παλάκα η οποία πληροφόρησε για τα drums ,battery… Άκουσαν παραμυθάκια για μικρούς και μεγάλους από την Μελίνα Αντωνιαδου Κώτσια. Παρακολούθησαν δυο εξαιρετικές Συναυλίες!

Για να γευτούμε τα εύγευστα χειροποίητα κερασματα των Γονέων, των μαθητών μας

Η Πόλη σίγουρα είναι όμορφη κάθε περίοδο. Το Πάσχα όμως ζωντανεύει και λάμπει η Ρωμιοσύνη μέσα σε μια μοναδική ατμόσφαιρα!

Mάγεψε την ομογένεια και όλους όσοι τον παρακολούθησαν χθες βράδυ με τα τραγούδια του ο Γιώργος Νταλάρας στο θέατρο Γκραντ Πέρα της Κωνσταντινούπολης στο πλαίσιο του Διεθνούς Μαθητικού Συνεδρίου Λογοτεχνιας αφιερωμενου στον ποιητή Γιαννη Ρίτσο. Έκπληξη ήταν ο ο μεγάλος Τούρκος συνθέτης Ζουλφού Λιβανελί που ανέβηκε στη σκηνή και τραγούδησε μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα στα ελληνικά και τουρκικά το τραγούδι του «Σαν τον μετανάστη», δίνοντας μήνυμα ‘φιλίας των λαών’.