Της Άννας Ανδρέου
Μια παιδική φωνή ακούστηκε ξαφνικά να λέει δυνατά και καθαρά το «Πάτερ ημών..» στην κατάμεστη αίθουσα της Κοινότητας του Μεγάλου Ρεύματος στην Πόλη λίγο πριν την κοπή της βασιλόπιτας από τον Μητροπολίτη Κυδωνιών Αθηναγόρα. Τα μάτια όλων στράφηκαν στο δεκάχρονο αγόρι. Ήταν ο Βασιλάκης, ο μικρός ψάλτης, μαθητής της Πέμπτης τάξης του δημοτικού στο Ζωγράφειο, στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης. Έμαθε να ψέλνει δίπλα στον πατέρα του, τον Πρωτοψάλτη στην εκκλησία των Παμμεγίστων Ταξίαρχων Μιχάηλ και Γαβριηλίδου στην Κοινότητα του Μεγάλου Ρεύματος, η οποία εξακολουθεί να είναι όρθια μέχρι σήμερα, να οργανώνει εκδηλώσεις και να φέρνει κοντά τους ομογενείς, μεγάλους και μικρούς, κρατώντας αναμμένη τη φλόγα της Ρωμιοσύνης.
«Πολύ ωραία είπες το Πάτερ Ημών Βασιλάκη», άκουσε λίγο αργότερα το δεκάχρονο αγόρι τον Μητροπολίτη Αθηναγόρα να του λέει, καθώς απολάμβανε την πίτα του. Τα μάτια του έλαμψαν από χαρά. Του αρέσει να ψέλνει σαν τον πατέρα του, αλλά το όνειρό του είναι σαν μεγαλώσει να γίνει ποδοσφαιριστής! Ναι, ο Βασιλάκης και όλα τα παιδιά της κοινότητας είναι το μέλλον της ομογένειας της Πόλης. Αν αυτά τα παιδιά παραμείνουν στην Πολή, αν δεν πάρουν τον δρόμο για την Ελλάδα όπως έχουν κάνει τα περισσότερα μέχρι σήμερα, τότε αυτή η φλόγα ίσως μείνει αναμμένη. Το ίδιο ισχύει και για την νεαρή Εύα η οποία ήταν η τυχερή που βρήκε το φλουρί της πίττας. Η πρόεδρος της κοινότητας Μεγάλου Ρεύματος Ντόρα Διακρούση εξήρε το ταλέντο της στο πιάνο και την κάλεσε να επιδείξει τις ικανότητές της στους παρευρισκόμενους. Η μελωδία του πιάνου χάιδευε απαλά τα αυτιά όλων στην αίθουσα γεμίζοντας το χώρο με χαρούμενες φωνές και χαμόγελα, θυμίζοντας εποχές που η ομογένεια ήταν ισχυρή και πολυπληθής.
«Κόβουμε και φέτος τη βασιλόπιτα στην Κοινότητά μας του Μεγάλου Ρεύματος, μαζί με τις προσδοκίες και τις ευχές και τη βεβαιότητα ότι το νέο έτος θα είναι καλύτερο από το προηγούμενο, ότι κι εμείς θα είμαστε καλύτεροι από ό,τι είμασταν στο παλαιότερο έτος», ευχήθηκε ο Μητροπολίτης Κυδωνιών κόβοντας την βασιλόπιττα μέσα σε ένα εορταστικό κλίμα στο ιστορικό «χωριό του Βοσπόρου» όπως εξακολουθούν να το αποκαλούν οι Ρωμιοί κάτοικοί του, ένα μαγευτικό τόπο, σαν μια κοιλάδα ριγμένη μέσα στο χάος της Πόλης
